Ndahet nga jeta Giorgio Napolitano, i pari president i rizgjedhur i Italisë

Giorgio Napolitano lindi në Napoli më 29 qershor 1925.

Pasi u diplomua për drejtësi në fund të vitit 1947 në Universitetin e Napolit, nga viti 1945-1946 u aktivizua në lëvizjen për Këshillat Studentorë të Fakultetit dhe delegat në Kongresin e Parë Kombëtar të Universitetit.

Që nga viti 1942, në Napoli, pasi u regjistrua në Universitet, ai ishte pjesë e një grupi të rinjsh antifashistë që u bashkuan me Partinë Komuniste Italiane në 1945, ku Napolitano do të ishte militant dhe më pas udhëheqës deri në themelimin e Partisë Demokratike të majtas.

Nga vjeshta e vitit 1946 deri në pranverën e vitit 1948, Giorgio Napolitano ishte pjesë e sekretariatit të Qendrës Ekonomike Italiane për Jugun e kryesuar nga Senatori Paratore. Më pas mori pjesë aktive në Lëvizjen për Rilindjen e Italisë Jugore që nga lindja e saj (dhjetor 1947) dhe për më shumë se dhjetë vjet.

Fillimi i karrierës së tij parlamentare

U zgjodh për herë të parë në Dhomën e Deputetëve në vitin 1953 dhe do të jetë pjesë e saj – me përjashtim të legjislaturës së katërt – deri në vitin 1996, gjithmonë i rikonfirmuar në zonën elektorale të Napolit.

Veprimtaria e tij parlamentare zhvillohet në fazën fillestare në kuadër të Komisionit të Buxhetit dhe Pjesëmarrjeve Shtetërore, duke u fokusuar – edhe në debatet në Kuvend – në problemet e zhvillimit të Jugut dhe në çështjet e politikës ekonomike kombëtare.

Në vitin VIII (nga viti 1981) dhe legjislaturën IX (deri në 1986) ishte kryetar i Grupit të Deputetëve Komunistë.

Në vitet 1980 ai punoi për problemet e politikës ndërkombëtare dhe evropiane, si në Komisionin e Punëve të Jashtme të Dhomës së Deputetëve, ashtu edhe si anëtar (1984-1992 dhe 1994-1996) i delegacionit italian në Asamblenë e Atlantikut të Veriut, dhe përmes nismave të shumta politike dhe kulturore.

Tashmë që nga vitet 1970 ai ka zhvilluar aktivitete të gjera konferencash jashtë vendit: në institutet e politikës ndërkombëtare në Britaninë e Madhe dhe Gjermani, në universitete të shumta në Shtetet e Bashkuara (Harvard, Princeton, Yale, Chicago, Berkeley, SAIS dhe CSIS në Uashington).

Vitet 90

Nga viti 1989 deri në vitin 1992 ka qenë deputet i Parlamentit Evropian.

Në legjislaturën e 11-të, më 3 qershor 1992, Giorgio Napolitano u zgjodh President i Dhomës së Deputetëve, duke qëndruar në detyrë deri në fund të legjislaturës në prill 1994.

Në legjislaturën e 12-të është pjesë e Komisionit të Jashtëm dhe kryetar i Komisionit të Posaçëm për riorganizimin e sektorit të radiotelevizionit.

Në legjislaturën e 13-të ishte Ministër i Brendshëm dhe për koordinimin e mbrojtjes civile në Qeverinë Prodi, nga maji 1996 deri në tetor 1998.

Që nga viti 1995 është President i Këshillit Italian të Lëvizjes Evropiane.

Nga qershori 1999 deri në qershor 2004 ai ishte Kryetar i Komisionit për Çështjet Kushtetuese të Parlamentit Evropian.
Vitet 2000

Në legjislaturën e 14-të, Napolitano u emërua Kryetar i Fondacionit të Dhomës së Deputetëve nga Kryetari i Dhomës Pier Ferdinando Casini, duke mbajtur detyrën deri në fund të legjislaturës.

I emëruar senator i përjetshëm më 23 shtator 2005 nga Presidenti i Republikës Carlo Azeglio Ciampi, Napolitano e pasoi atë më 10 maj 2006 kur u zgjodh President i Republikës Italiane me 543 vota. Ai u betua më 15 maj 2006.

A ia vlen çmimi përkushtimi i tij për kauzën e demokracisë parlamentare dhe kontributi i tij në afrimin mes të majtës italiane dhe socializmit europian? në 1997 në Hannover? i çmimit ndërkombëtar Leibniz-Ring për “angazhim të përjetshëm”.

Në vitin 2004, Universiteti i Barit i dha një diplomë nderi në shkencat politike.

Botime dhe libra

Giorgio Napolitano bashkëpunoi veçanërisht me revistën “Società” dhe (nga viti 1954 deri në vitin 1960) me revistën “Cronache meridionali” me ese mbi debatin e jugut pas Çlirimit dhe mbi mendimin e Guido Dorsos, mbi politikat e reformës dhe agrare. tezat e Manlio Rossi -Doria, mbi industrializimin e Italisë së Jugut.

Në vitin 1962 ai botoi librin e tij të parë “Lëvizja e Punëtorëve dhe Industria Shtetërore”, duke iu referuar veçanërisht veprave të Pasquale Saraceno.

Në vitin 1975 ai botoi librin “Intervistë mbi PCI” me Eric Hobsbawm, i përkthyer në mbi dhjetë vende.

Libri “In mezzo al guado” daton në vitin 1979, duke iu referuar periudhës së solidaritetit demokratik (1976-79), gjatë së cilës ai ishte zëdhënës i PCI dhe mbajti marrëdhënie me qeverinë Andreotti për çështjet ekonomike dhe sindikaliste.

Libri i vitit 1988 “Përtej kufijve të vjetër” trajtoi problemet që u shfaqën në vitet e shkrirjes midis Lindjes dhe Perëndimit, me presidencën e Reganit në SHBA dhe udhëheqjen e Gorbaçovit në BRSS.

Libri “Përtej fordit: zgjedhja reformiste” përmban ndërhyrjet nga viti 1986 deri në vitin 1990.

Libri “Evropa dhe Amerika pas ’89”, i vitit 1992, mbledh konferencat e mbajtura në Shtetet e Bashkuara pas rënies së Murit të Berlinit dhe regjimeve komuniste në Evropën Qendrore dhe Lindore.

Në vitin 1994 botoi librin, pjesërisht në formën e një ditari, “Ku po shkon Republika – Një tranzicion i papërfunduar” kushtuar viteve të legjislaturës XI, të jetuar si Kryetar i Dhomës së Deputetëve.

Në vitin 2002 botoi librin “Evropa Politike”, në mes të angazhimit të tij si Kryetar i Komisionit për Çështjet Kushtetuese të Parlamentit Europian.

Libri i tij i fundit “Nga PCI në Socializmin Evropian: një autobiografi politike” u botua në 2005.

Presidenti i 11-të i Republikës Italiane

Ai u zgjodh President i Republikës në vitin 2006. Mandati i tij zgjati nga 15 maji i atij viti deri më 14 janar 2015, për dy mandate radhazi: ai është presidenti i parë në historinë italiane që zgjidhet për një mandat të dytë.

Përfundimi i mandatit të tij të parë si President i Republikës përkon me periudhën pas zgjedhjeve politike të vitit 2013; rezultatet e këtyre zgjedhjeve e shohin Partinë Demokratike si fituese por me një diferencë kaq të vogël në krahasim me partitë kundërshtare PDL dhe MoVimento 5 Stelle – sa Napolitano; Përpjekja katastrofike e palëve për të gjetur dhe zgjedhur një President të ri bën që Napolitano të kandidojë sërish për një mandat të dytë.

Për herë të parë në historinë e Republikës i njëjti president qëndron në detyrë dy herë radhazi: më 20 prill 2013, Giorgio Napolitano u zgjodh përsëri. Ai dha dorëheqjen nga posti i tij më 14 janar 2015, një ditë pas përfundimit të semestrit në të cilin Italia ishte në krye të Këshillit Evropian.

Gjatë viteve të detyrës së tij ai emëroi pesë kryetarë të Këshillit të Ministrave:

Romano Prodi (2006-2008)
Silvio Berlusconi (2008-2011)
Mario Monti (2011-2013)
Enrico Letta (2013-2014)
Matteo Renzi (2014-2016).

Ai emëroi pesë senatorë për jetë:

Mario Monti, 9 nëntor 2011;
Renzo Piano, Carlo Rubbia, Elena Cattaneo, Claudio Abbado, 30 gusht 2013.

Veprimtaria e tij si President u karakterizua nga vëmendja ndaj një teme shumë të dashur për të: sigurinë në punë.

Pasardhësi i tij ishte Sergio Mattarella.

Giorgio Napolitano ndërroi jetë në Romë më 22 shtator 2023 në moshën 98-vjeçare.