Astrit Lulushi: Zemërimi

Mund të ndizet ngadalë, duke u grumbulluar si tymi në kuzhinë, ose menjëherë, si një kazan duke valuar. Sido që të vijë, zemërimi është një pjesë e pashmangshme e jetës. Shumica janë të njohur me koncepte si “menaxhimi i zemërimit”, dhe ka të ngjarë të kemi parë imazhe të personazheve vizatimorë me fytyrë të kuqe me avull që del nga veshët e tyre.

Pavarësisht reputacionit negativ, zemërimi mund të jetë një emocion i dobishëm. Mund të veprojë si alarm kur kufijtë tanë janë kapërcyer, kur jemi lënduar nga dikush. Nëse e shtypim vazhdimisht, zemërimi kristalizohet në pakënaqësi.

Thënë kjo, është e rëndësishme që ta çlirojmë zemërimin në mënyra të shëndetshme, në vend që të sulmojmë dhe ta lëmë të na kontrollojë. Studimet kanë treguar se zemërimi i tepërt mund të na bëjë më impulsivë, të ndikojë negativisht në kujtesën tonë dhe madje të na bëjë më të prekshëm ndaj sëmundjeve kronike. Në vend që të “shfryjmë” zemërimin përmes agresionit – si bërtitja ose thyerja e gjërave – është më mirë t’i japim vetes hapësirë përmes diçkaje si meditimi, shkrimi ose joga. Nëse ulemi me zemërimin tonë dhe e mposhtim burimin e tij, ka të ngjarë të jemi në gjendje ta menaxhojmë atë më lehtë dhe më efektivisht.

Dhe për ata që nuk janë të sigurt se kur të fillojnë të mendojnë  ta mposhtin, vetë zemërim nuk është i mire, nuk është keq, thjesht është. Çfarë bëjmë me të është ajo që ka rëndësi. Mund ta përdorim për të ndërtuar ose për të shkatërruar. Ju vetëm duhet të bëni zgjedhjen.

Zemërimi është si një lule. Në fillim mund të mos e kuptoni natyrën e sa, ose pse ka ardhur. Por nëse dini si ta përqafoni atë me energjinë e ndërgjegjes, ajo do të fillojë të hapet.

Nëse mund të qëndrojmë me zemërimin mjaft gjatë, do ta shohim atë të ndryshojë në diçka tjetër – lëndim, trishtim, ndonjë ndjenjë tjetër – apo edhe të shpërbëhet. Ajo që dukej kaq e fortë prishet, transformohet. Çelësi qëndron në qëndrimin me përvojën përmes të gjitha ndryshimeve të saj.

Duhet të jesh i zemëruar, por nuk duhet të jesh i hidhur. Asnjëherë mos ndaloni së foluri, shprehja e zemërimit është e nevojshme.

Është e mençur ta drejtoni zemërimin drejt problemeve – jo njerëzve; për të përqendruar energjitë tuaja në përgjigje – jo në justifikime. Kur jeni të zemëruar, numëroni deri në katër; kur jeni shumë i zemëruar, betohuni, thoshte Mark Twain

Gjëja që duhet bërë është të kapni fshesën e zemërimit dhe të dëboni bishën e frikës. Kur zemërimi përhapet në gjoksin tuaj, ruajuni nga një gjuhë që leh pa vlerë. Aty ku ka zemërim, ka gjithmonë dhimbje.

Zemërimi përpiqet të thotë diçka, gjithmonë mbart informacion, por mesazhi i tij rrallëherë është i qartë. Miqësia e zemërimit përfshin gjetjen e mënyrave për të rikuperuar veten.

Zemërimi është si kalë i tërbuar, vetëpërmbajtja e lodh, thotë William Shakespeare.

Ndërsa William Blake e paraqet zemërimin si pemë molle helmuese:

U zemërova me mikun tim:

Ia thashë zemërimin,

Zemërimi mori fund.

U zemërova me armikun tim:

S’ia thashë, zemërimi im u rrit.

Dhe e ujita atë në frikë,

Natë e ditë me lotët e mi;

Me buzëqeshje e mbulova,

Me fjalë të buta të rreme.

Dhe zemërimi im u shtua

Si një mollë plot hijeshi.

Shkëlqimin e saj armiku e pa

Natën në kopsht vjedhurazi hyri;

Në mëngjes i lumtur shoh

Armikun e vdekur nën ‘të.