Alban Bala: Idilike

Zjarri flet me vete me gjuhëza flake,

Vesa kullon qelqesh mbi perden e kumbullës,

Hëna e kafshuar hyn pjerrët mes degësh

Dhe kopshti është një dhomë e harruar.

Fëmija ha heshtur mbi tryezën ngjyrë bryme,

Shegët rrudhin sytë mes blanash të arta,

Qumështi i nxehtë bën avuj të hutuar

Dhe drita humb rrugën në ajër.

Mes flakësh arrijnë stuhitë e përtejme,

Gishtat ndjejnë ftohtë shirat që po bien larg,

Era që nuk fryn hedh gjethet e pemëve

Mbi hijen e hënës përudhur dritaresh.

Një dorë shkruan heshtjen me hi të bardhë…