LLesh Gjoka: NË THEMELET E DASHURISË

 

Erdha në jetë si një rënie bryme

kur natës së lagësht

diçka do të lindte.

Askush ishte emri, gjaku që lidhej me të

Asgjë ishin bëmat që kishin histori në vatër

Të tjerët krijonin botën për veten e tyre

Erën e mbështillnin si shall mëndafshi në qafë.

Diku larg duhej të takohesha me ta

në trafikndarësen e ditëve…

 

Kishte shumë plojë në gjurmën e parë që lindi

Më kish rënë sysh ajo që vinte

Unë po hidhja një armaturë me lëngun pa ngjyrë të jetës

kur ngriheshin skela gjigante   drejt ajrit.

Unë sa një hiq, një grimcë pluhuri

materie e mbështjellë me pelena ëndrrash

në themelet e një dashurie po hetoja veten.

Nuk kisha rënë pa lindur akoma

po prisja kohën boheme

të rilindte flatra qiejsh

sa herë toka më ngulte prej rrënjësh…

 

Në një gorgë të madhe toka u përpí

aty ku kisha një gur për të themeluar

aty ku priste Hefesti, Farkëtari i Vullkanit

sepse diçka e madhe do të lindte

në themelet e dashurisë

ajo që se kishin parashikur orakujt…

Unë me hipnozën time në qelizë

prisja ndryshimin e madh të botës

të asaj që do të më shihte me sy ciklopi.

E unë sa një larvë duhej të mbijetoja

Diku thellë, thellë

duhej të merrja fuqi.

 

Nuk i pashë kurbanët që u therën për mua

Mbase kjo ish një ëndërr që kurrë s’e pashë

dhe kurrë s’ia besova vaut të jetës.

Aurën time të lindjes e vendosa si bekim

natës kur këndohej një himn

në themelet e dashurisë…