Ervin Hatibi: PËRMBI REVOLUCIONIN

Më mbaruan cigaret në stacion të autobusit

Duke pritur revolucionin tjetër

Këtu kam mbetur

Gozhdë e përzhitur, e shtrembëruar

Nëpër shkrumbin e kishës së djegur.

Si nëpër pistoleta me mulli

Të gjithë janë futur kokë më kokë

Nëpër shtëpi

Gjithë revolucionet të parafundit janë

E gjithnjë jeta ime e fundme, e fundit

Lirë m’i bleve lotët, m’i bletë

Krejt trupi më dhembte nga dashuria

Për popullin e barrikadën.

Dua të vdes e ta harroj

Ta vjell. Dua të vdes kot

Ose hiç të mos vdes nëse duhet

Të vdes me qëllim

Do marr një lypës të mitur mulat

Ta ngroh e ta rris ndyrë

Ju ftoj të gjithëve në strofkën time

Të më pështyni në fytyrë

Veç të mos më provokojë njeri me plagët e veta.

Po rroftë, rroftë flamuri i ri

Edhe çdo dashuri e vjetër

Në ardhtë prapë dita, në rrugë prapë do të jem

Me gur do godas patjetër

Ata që janë rrumbull

Dhe ata që do rrinë vetëm.