Viron Kona: Djallushja dashuri

 

Në moshë të rinisë,

shumë gjëra s`i dija,

zemra më rrëfente,

ç ‘është dashuria.

 

Thoshte është si toka,

që sapo hyn pranvera,

me llojshmëri bimësh,

mes lulesh dhe ferra.

 

Thoshte është si ajri,

qëne thithim përditë,

është si qiell i natës,

kur ndez yje e dritë.

 

Është një hyjneshë,

rënë befas nga qielli,

s’e heq nga mendja,

edhe kur del dielli.

 

Është si dimri i egër,

të ngrin, të verbon,

por edhe trëndafil,

me gjemba të shpon.

 

Ka naze, xhelozi,

të vë edhe në hall,

por të bën ta duash,

si dy sytë në ballë.

 

Kërkon tolerancë,

të qeshësh kur s`do,

të ndryshosh rrugë,

të bësh si thotë ajo!

 

Të bën t`i kthehesh,

“ik, se më s’të dua”,

të qesh e të ndjekë,

ku po shkon pa mua!

 

Është e ç‘nuk është,

djallushja  dashuri,

pa të s’bëjmë dot,

as unë dhe as ti!