Odise Kote: Kur hënën shoh si zbehet nëpër muzg…

 

 

Kur hënën shoh si zbehet nëpër muzg,

më vjen ndërmend qerpiku yt i hollë,

dhe ikja në terrin që pushton hapësirën

me kuptimin e gjërave të fshehura,

në harmoni të padukshme.

 

Gjithë natën pastaj jam i mikluar

nga aroma dashurish fluturake,

derisa sa bindem se zogu i agimit

ka fluturuar i lirë në botë dhembjesh,

me mënyrën e tij si përjeton universin,

duke ikur shumë larg.

 

A ke mbajtur ndonjëherë një pëllumb në duar,

t’ia dëgjosh zemrën se si i rreh?

 

Kur e shoh hënën si zbehet nëpër muzg…