Astrit Lulushi: Në prag të agimit

Ka një bukuri të veçantë për leximin e copëzave të lajmeve në një gjuhë që nuk e njeh – pasiguria shkon gjithmonë me të mistershmen. Nuk mund të jesh kurrë i sigurt për kuptimin e çdo gjëje që lexon në rrethana të tilla; është si gjëegjëzë. Ndonjëherë një fjalë  e dyshimtë hedh një vello mbi një paragraf të tërë dhe misteri se çfarë ka ndodhur bëhet i tmerrshëm dhe adhurues.
Në dhjetor 1985, gjeti pa mundim në gazetën e mëngjesit; një lajm. Të gjitha fjalët ishin të hamendshme nga një person injorant i italishtes:
Përkthim -“Famja Popaj është strehuar në ambasadën italiane”. Policia nuk linte njeri t’i afrohej ambasadës; ndryshe nga disa vite më pas kur ndodhi vërshimi në masë i qindra mijërave. Kjo kataklizëm nuk ngacmoi asnjë person në Evropë më shumë sesa shqiptarët e arratisur; në drejtim të ministrisë së Jashtme italiane u dëguan telegrame në përkrahje për familjen Popaj. Lajmet e ATSh-së, krah i propagandës së PPSh-së, sigurisht ishin të mbushura me shpifje. Prej tyre, nuk mund të dallohej se çfarë ishte ajo që e shtyu familjen Popaj të kalonte kangjellat. Pastaj çdo gjë u bë e kuptueshme. Bota u bind se Shqipëria ishte e zymtë dhe mister, e gjitha tragjike; sharmi falco zyrtar krijonte një panoramë të lumtur me ndihmën e shkrimtarëve, poetëve, aktorëve dhe filmave të tyre, RTSh e ZP dhe plot akademikë, docentë e profesorë, thuajse të gjithë sot në “demokraci” të dekoruar. Mendoni përsëri. Nëse do të kishte një libër frazash të një lloji vërtet të kënaqshëm, do ta studionte dhe nuk do t’ia jepte të gjithë kohën e lirë leximeve pa fjalor. Librat ekzistues të frazave hartoheshin me pakicë për brenda vendit, por kur i lexoje jashtë nuk të thonin çfarë të thuash; me kuptime të shtrembëruar, siç ishte komunizmi fshatarak i tyre.