Rifat Ismaili: Poesia come albero di natale, Maria Teresa Liuzzo!

Come sempre la poetessa italiana Maria Teresa Liuzzo sorprende. La sua poesia è impregnata della magia dell’istinto e del momento, diffondendosi nel cosmo come un fiore di luce. Ma in questi giorni, alla vigilia della fine dell’anno, anche la poesia di Maria Tereza Liuzzo somiglia ad un albero di Natale. Un albero possente – un simbolo dove migliaia di doni di parole pendono dai rami e chiunque può andare per ricevere benedizioni da loro ed essere santificato. Gli abeti innevati della realtà si sciolgono nell’inconscio di ogni essere umano, per far posto a questo albero magico, che venne appositamente piantato negli anni dal poeta con mani e mente illuminata, per cambiare la vita delle persone, per migliorare, santificare, in tutti questi giorni in cui la parola amore dovrebbe essere visibile nella vita e nei sogni, proprio come la carrozza d’argento di Babbo Natale, che con l’ aviccinarsi dell’ prossimo anno ci porta le gioie della vita…

POEZIA SI PEMË KRISHTLINDJESH

Si gjithmonë poetja Maria Teresa Liuzzo befason.
Poezia e saj është e mbarsur me magjinë e instiktit dhe çastit, duke u shpërndarë kozmosit si një lule drite.
Por këto ditë në prag të fundvitit, poezia e Maria Tereza Liuzzos më ngjan edhe si një bredh Krishtlindjesh.
Një pemë e fuqishme – simbol ku janë varur nëpër degë mijëra dhurata prej fjalësh, dhe gjithkush mund të shkojë të marrë bekim prej tyre, dhe të shenjtërohet.
Bredhat me borë të realitetit, shkrihen në pavetëdijen e çdo qenie njerëzore, për ti hapur vend kësaj peme magjike , që është  mbjellë posaçërisht ndër vite nga poetja duarartë e mendje ndritur, që t’ua ndryshojë jetën njerëzve, ti përmirësojë, ti shenjtërojë, mbi të gjitha këtyre ditëve ku fjala dashuri duhet të jetë e dukshme  në jetë dhe në ëndrra, ashtu si karroca e argjendë e Babagjyshit të Vitit që vjen e na sjell gëzimet e jetës…

POESIE DI MARIA TERESA LIUZZO
Poezi nga Maria Teresa Liuzzo

COME IL VENTO
A me non cose astratte
ma pause umane,
entità con cui colloquiare
che il centro sono di strappi inanimati.
Vago percorre il tuo calore tra le mie mani
e nudità è bufera. Leggera tu sei
come il vento ‘pellegrina attesa”
e con stupore travolgi
le amare stoppie della vita.
So che sei ”niente” eppure sei abbondanza
rivolta, mistero, ritorno. Lo spirito frusti
quale colpa di essere nata
da chi non mi ha voluta.Mi umilia
ignota voce dicendomi che non ti sono figlia
nella nera stagione delle foglie.
Schiaffo di sole sento risvegliarmi,
alla fonte ricondurmi del vero
e ai suoi fili acerbi ad asciugare stenderò
il mio pianto. Anche oggi il ”bucato” ho fatto
del dolore ed era viola l’acqua del ruscello
tra i passi oramai spenti
e il navigare rigido di un fiore.

SI ERA
Jo gjëra abstrakte për mua
por pauza njerëzore,
subjekte për të komunikuar
se qendra janë lotë të pajetë.
Vago e kalon ngrohtësinë tënde
mes duarve të mia
dhe lakuriqësia është e stuhishme. E lehtë ti je
si era ‘pelegrin në pritje’
pushtuar nga habia bën lëmsh
hidhërimet e jetës.
E di që je “asgjë” dhe megjithatë
je bollëk revoltë, mister, kthim. Shpirtin fshikullon
çfarë mëkati të kesh lindur
nga ata që nuk më donin.
Më poshtëron  një zë i panjohur
që më thotë, nuk jam vajza jote në stinën e zezë të gjetheve.
Nga shuplaka e diellit
e ndjej veten duke u zgjuar,
përshkoj burimin qē më kthen
tek e vërteta
tek rrëkezat e tij të brishta
do ndej vajtimin tim.
Edhe sot i ” lava teshat”, e dhimbjes dhe uji në përrua ishte i purpurt ndër hapat tashmë të zhdukur
dhe lundrimi i ngurtë i një luleje.

ENERGIA DEL VOLERE

Mare e terra
ubriachi sono tempo : geme
la sostanza priva di parola.
Brividi esiliano la  fiamma,
in monili si scinde il corpo,
forme annullano suoni
e l’ansia nel respiro.
Sobbalza il fiume sopra i macigni
e cerca altre fughe, ma nella gola
sprofonda della notte.
Travalica il pensiero
il muro di protezione e sciolgono
le dita nodi di dolore e d’ombra:
riflette la pietà l’acqua e molecole
dell’anima, se le tentazioni
assumono forme di Eden
smarriti.
S’accentua la fiamma, divide il senso
della croce – attesa.  Desideri
destano le viole sul seno – erba,
s’espande l’eco del ritorno.Mostra
l’ortica ferocia di mani: attendo
crudezza di ferite e un lembo di vita
su cui stendi parole e non senti
il tramonto che avvolge e sorprende.

ENERGJIA E VULLNETIT

Deti dhe toka të dehur janë koha : rënkon substanca pa fjalë.
Rrënqethjet shmangin flakën,
trupi është  ndarë në bizhuteri, format shuajnē tingujt
dhe ankthin në frymëmarrje.
Lumi kërcen mbi gurë
dhe kërkon ikje të tjera,
por në fytin e shpartalluar të natës.
Përshkon  mendimin
muri mbrojtës dhe shkrihen
nyjet e gishtave të dhimbjes dhe hijes:
pasqyron keqardhje  uji dhe molekulat e shpirtit,
nëse tundimet amarrin forma
të Edenit humbur.
Flaka është rindezur,
ndan kuptimin e kryqit – pritje. Dëshirat rizgjojnë vjollcat në gjirin e barit,
shtrihet  jehona e kthimit.
Tregon egërsinē e hithrës së duarve: pres ashpërsinë e plagëve
dhe një rrip jete
mbi të cilat shtron fjalë
dhe nuk ndjen perëndimin i diellit
që mbështjell dhe befason.

DRAMMA DI PREGHIERE
in relitti di mani e giorni
senza promesse
scorrono sui grani.
Nella quiete apparente
speranze volgiamo
a cieli di pietra.
Eppure ti sento
( e non sei il Mancante )
zefiro; e  la Tua ineffabile
presenza – assenza,splendore
è del narciso dischiuso,
stella e conchiglia nell’unica
sfera dell’essere. Dio dell’Amore!

DRAMË E LUTJEVE
në rrënojat e duarve dhe ditëve
pa premtime ato
rrjedhin mbi kokrrat e grunjërave.
Në qetësinë e rrejtshme
shpresa duam
në qiejt prej guri.
Megjithatë  të ndjej
(dhe ti nuk je i Munguari)
zefir; dhe e pashprehura juaj
prani – mungesë,
shkëlqim është nga narcisi i shpalosur,
yll dhe guaskë në sferën e qenies. Zoti i Dashurisë!

PROFUMO DI PIANTO
Germogli
trapuntano la mia terra
che profuma di pianto
sotto lo sguardo turchese
del cielo rapito
da viole sgomente.
Primavera illusa
cullata da scettiche carezze
dove il gemito freddo
dell’acqua frantuma
il cuore amorfo della rupe.
Passi affrettati
nel precipizio del giorno
i percorsi smarriti
dalla fantasia:
bimbi felici
tra coriandoli d’inganni.
Pietre
fiorite di speranza
torturano sentimenti in erba
tra rughe amare di solchi
dove l’anima migra
dannata e senza sole.
Calpestati rispecchiano
i viali dell’ombra
nell’eden di ginestre e  gelsomini
che balconi saranno d’eterna illusione:
l’atroce agonia di una memoria
che annega nei sogni defunti
di troppi infelici.

AROMË LOTËSH

Filizat
mbulojnë tokën time
që mban erë loti
nën vështrimin bruz të qiellit
rrëmbyer nga vjollcat e tmerruara. Pranverë e mashtruar
përqafuar nga përkëdheljet skeptike
ku rënkimi i ftohtë i ujit
copëtohet zemra amorfe e shkëmbit. Hapat të nxituar
në greminën e ditës
shtigjet e humbura
nga imagjinata:
fëmijë të lumtur
mes paketimesh mashtrimi.
Gurë të  lulëzuar nga shpresa
torturojnë ndjenjat në shpërthim
mes rrudhave të hidhura të brazdave ku shpirti shtegton i mallkuar
dhe pa diell.
Nëpërkëmbur reflektojnë
rrugët e hijezuara në Edenin e fshesave dhe jaseminit.
Cilat ballkone do të jenë të iluzionit të përjetshëm:
agonia mizore e një kujtimi duke u mbytur në ëndrra të vdekura
të  njerëzve të palumtur.

FIORITURE NEL CAMPO DELL’ANIMA!
quando l’attesa è mistero antico
e tu la rugiada che piove dai tuoi occhi,
balsamo sulla pelle,io la luce
che fa schiudere all’alba
del nuovo giorno il fiore.
Il tempo si scioglie neve al sole
d’aprile, ed è pensiero  a fine giorno
quando ogni cosa torna e l’amore
provoca il sangue in un dolce tormento
e senti in te il seme diviso
che si radica e nutre lo stelo…
Oh!, gemma su ogni mio ramo,
fronde mosse dal tuo vento,
che muove la fiamma del sacro fuoco
ed io superba e trepida vestale
sottrarre al buio i colori più accesi.

LULËZIM NË FUSHËN E SHPIRTIT! kur pritja është një mister i lashtë dhe ti vesa që të bie nga sytë
balsam në lëkurë, unë dritë
që çel në agimin e dites së re lulen. Moti shkrin si borë në diell
të prillit,
dhe êshtë mendim në fund të ditës kur gjithçka kthehet dhe dashuria përndez gjakun në vuajtje të ëmbël dhe ndjen brenda teje farën e ndarë  që zë rrënjë dhe ushqen kërcellin… Oh, blero në çdo degë timen
,  që luhaten nga era jote,
që lëviz flakën e zjarrit të shenjtë dhe unë, vestal krenar dhe drithërues
nxjerr prej errësirës ngjyrat më të ndritshme.

NELLE NEBBIE E NEL CANTO
sorgono dubbi.
Nude parole.

NËPËR MJEGULLA DHE KËNGË
lindin dyshime.
Fjalë lakuriq.

FRA LUSINGHE  E INGANNI

Plancton
nel mare dell’essere,
la Parola di Paolo che segue
alla Via di Damasco, stille
d’argento a onorare la Croce,
ad abbattere il temerario passo
dell’arroganza.
Fra lusinghe e inganni,
il passo della  storia; s’apre
all’amore la Rosa del Messia,
ma ogni petalo infeltrisce
l’umiltà obliata: Campi minati
alla sete di giustizia
e la Terra Promessa
il Golgota rinnova in Palestina.
La coscienza riceve
l’obolo serale…

PËRMES LAJKAVE DHE MASHTRIMEVE

Plankton në detin e qenies,
Fjala e Palit që vijon
tek Rruga e Damaskut,
Pika prej argjendi për të nderuar Kryqin,
për të rrëzuar hapin e pamatur
të arrogancës.
Mes lajkave dhe mashtrimit,
ritmi i historisë;
hapet nga dashuria Trëndafili i Mesisë,
por në çdo petal
ndjehet përulësia e harruar:
Fushat e minuara në etjen për drejtësi
dhe Toka e Premtuar
Golgota rinovohet në Palestinë. Ndërgjegjja merr ofertën e mbrëmjes…

COME NEVE

Macerie di ricordi
in questo mondo incolore
falsano le rime della vita.
Nell'<<indistruttibile>>  ho creduto
percorrendo la strada
dell’umano deserto.
Qui la polvere
è elemento che contamina
dove io sono nessuno
nel giardino del riposo
rassegnata al peggio
ma eterna tu sei anima
dove la rosa del sangue
ci separa.
Sei l’ossame
di una sterile forma
nell’arsa tempesta del pianto;
sei come la neve d’attorno
nella chimerica valle:
fragile e pura
come una carezza
nell’ossessione del silenzio.

PORSI BORË

Rrënojat e kujtimeve
në këtë botë pa ngjyrë  shtrembërojnë rimat e jetës.
Besoja në <<të pathyeshmen>>
duke ecur përgjatë rrugës t
ë shkretëtirës njerëzore.
Këtu pluhuri është element
kontaminues
ku jam askushi
në kopshtin e pushimit
dorëzuar më së keqes.
I përjetshëm je ,o shpirt
ku trëndafili i gjakut na ndan.
Je asht
i një forme sterile
në stuhinë përvëluese të lotëve;
je si bora përreth
në luginën kimerike:
e brishtë dhe e pastër
si një përkëdhelje
në obsesionin e heshtjes.

Tradotto da : Rifat ISMAILI
Përktheu: Rifat ISMAILI
Savona 16- 12- 2023.