Astrit Lulushi: Drita

Foto ilustruese

Natyra ka ofruar një ligj që ushtrohet i barabartë mbi çdo gjë dhe qenie në tokë e në qiell. Këtu përfshihen drita dhe njeriu. Edhe po ta matim kohën e saj me jetëgjatësinë e vet, drita është e pashuar. Është një lloj rrezatimi elektromagnetik që udhëton nëpër hapësirë ​​me një shpejtësi konstante prej rreth 300 milionë metra në sekondë. Ajo është në gjendje të udhëtojë nëpër vakum, që do të thotë se ndryshe nga qeniet e gjalla, nuk ka nevojë për një medium (si ajri ose uji) për t’u përhapur.
Drita nuk zbehet me kalimin e kohës, as nga fortuna dhe era, por mund të shpërndahet ose përthithet ndryshe nga materia, gjë që mund të zvogëlojë intensitetin ose të ndryshojë drejtimin e saj të udhëtimit.
Për shembull, drita nga një yll që është miliarda vite dritë larg nga Toka mund të dobësohet nga pluhuri dhe gazi në hapësirën ndëryjore, dhe gjithashtu mund të ndikohet nga fushat gravitacionale të objekteve qiellore si planetët dhe galaktikat.
Megjithatë, edhe nëse drita absorbohet ose shpërndahet, ajo nuk zhduket. Në vend të kësaj, ajo shndërrohet në forma të tjera të energjisë, të tilla si nxehtësia ose energjia kinetike. Në këtë kuptim, drita mund të thuhet se është e përjetshme, në kuptimin se nuk mund të shkatërrohet kurrë plotësisht, por mund të ndryshojë formë dhe të shndërrohet në lloje të tjera energjie.
Edhe dija, si drita, kur fitohet në mendje, mund të dobêsohet, ndonjëherë si qiriut edhe devijon, por përfundimish ndriçon, dhe e zgjon njeriun nga gjumi. Ajo i ngjan çdo qenie në tokë, që nuk vdes, por transformohet. Ashtu si njeriu, ose bimësia që rikthehet në fidanë, apo si zjarri që shkrin gjithë borën përreth.