Cikël poetik nga Valbona Kolaveri

 

 

NË ANËN TJETËR

 

Dua të jem aty,

Aty ,

Në anën tjetër

Të lumit,

Ëndrrash të paprekura,

Flirtimesh

Që flasin resh

Energjive

 

Të stampoj

Gjithë kujtimet

Që shpirtit

U shumfishuan

Foto çasti,

Fluturash,

Që ngërthejnë stomakun

Emocionesh,

Që mezi presin

Dashninë të vijë,

E ti bëj kornizë

Në sytë e mi

 

Të lundroj

Në platformën e natës,

Në anën tjetër

Të qiellit,

Me varkë ëndrrash

 

Ndriçuar yjesh

 

E më pas,

Ahhhhh,

Të degdis pyjesh

Të lartë,

Aty ku ajri të deh,

Dhe aty

Të pi me fund

Dashninë

 

E më pas?

Më pas…

Le të shkoj

Në anën tjetër të botës,

Ku djajtë

Luajnë kartat e fundit

Kazinove të ferrit,

Le t’më djegin

Rrathëve të zjarmit

Si të padëshiruarën e tyne

 

Dhe aty,

Do të gjej me se s’bën

Një anë tjetër

Dimensionesh,

Që të dua së largu

Dhe të fal dashni,

Të bëhem

 

Ëngjëll I dikujt

Që kurrë se deshën,

Paçka

Se shpirti I digjet

Vetëm tuj dasht.

 

GJURMË

 

E shkuara,

S’është e shkuar,

Nëse dhembja

Të shkon e harruar

Trupit tënd arnuar,

E udhëve

Rrënjësh shkretesh

 

E tashmja,

S’është e tashme,

Nëse çastit si gëzohesh

Vetes,

Ku lumturinë

Ta përqafosh

Në zgrip të pamundësive,

Dhe ti falesh ditës

Që dhe sot je gjallë

Jo fjalëve e

 

Kotësive,

E të mendosh

Sikur të nesërme s’ka,

Dhe se ajo

Asht e fundit ditë

Me e dasht

 

E nesërmja

S’mund të jetë

Aty pë ty,

Nëse,

Qëllim në vetvete s’ke,

Dhe rend

Kërkundit

Pa destinacion

Për veten,

Pa ditur

Ku ke ecur gjurmëve.

 

KONGRUENCË SYSH

 

Furfulisem dhembje,

Brinjë më brinjë,

Si peshku buzë zallit

Pa ujë,

Në frymëmarrje të mpira

 

Mushkërish,

Ditësh,

Të tjerruna me akrelik

Krekosjesh,

Vetëdijet

Avullojnë mjegullës,

Po ashtu

Dëshirat

Mendimet,

Ngricat e mospajtimit

Katrama

Kërcasin shpirtit,

Kongruencë e syve

Shprishet,

Tek shohin të pamundurën,

Unë,

Hijëzuar mbetem fjalëve

Krahëthyer,

Si një zog dimri

Harruar poezisë,

Tek këndoj nën zë

Nga një varg

Çdo ditë,

E buzësh shkumëzoj

T’më gjejnë aty,

Por,jam e humbur

Kotësish,

Duartrokitjesh meskine

Ku uni po pëlcet

 

Krekosjesh

Dhe,

Prapë se prapë

Kërkoj,

Të vërtetat

Njerëzve

Njëtrajtësisht,

Fytyrave t’u shkëlqejnë

Pa bujë.

 

BIJË MALI

 

Jam bijë visesh

Ku qiejt

Puthin tokën,

Dhe rrënjësh,

Ku pyjet

Thërrasin me zë zotash

 

Aty ,

Ku kuvendesh

Të ftojnë

Të kuvendosh,

Dhe ku malet,

Vënë kapuçë me borë

 

Aty ,

Ku malet vënë

 

Plisa mbi kreshtë,

Aty,

Ku fjala gatuhet

Magjave ëmbël,

Dhe sytë

Shpojnë si heshtë

 

Jam bijë

Kullash të larta,

Të ftohta mendimesh,

Ku cungun e fundit

E ruajnë der në maj,

Aty,

Ku fjala

Lidhet besa besë,

Dhe mbajnë

Zemrat zjarr

 

Jam stërmbesë

Zanash,

Shtojzovallesh,

Që udhëtojnë

Zabelesh e trojesh,

E zhurmojnë krojet

 

Jam bijë

E birit,

Të Sali malësorit.

 

(Saliu është gjyshi im).

 

SHTATË PASH NË DHE

 

Të kam fshehur zemrës,

Shtatë pash nën dhe.

Me dhëmbë, shpirtit,

Kafshuar nën be.

 

Ndër letra të pashkruara,

Heshtas të flas.

Mendimesh,

Djegur për ty,

Dergjur pritjesh,

Larg.

 

Ti,

Harrimesh

S’mund të mbetesh.

Vrug I ndjenjës sime,

Ani, pse koha nuk na deshtë.

 

Se, te ti,

Udhët e zemrës mora.

T’I qëndisja,

Me fije ylberi.

 

Të të vija e blertë,

 

E mjelmët,

E zjarrtë,

E kuqe si shegë.

 

Lëng,

Iu shtrydha shpirtit.

Melhem,

Pezmën me ta shëru.

 

Ndërkohë,

Vetëm murosur rri.

E ngurtë,

Kalasë sime të ftohtë,

Dhembjesh

Që s’të kam.

 

Ku humbe?!

Eja për tek unë,

Dashni..

 

SIMFONI

 

Simfoni ndjenjash

Luhet furishëm

Fshehur shpirtrash,

Brëndashkruar

Në rrathë të vërtetash

Dhe të tendosura

 

Në korda,zemrash,

Po marrin ndryshueshmëri

Ngjyrash,

Vlerash,

Tek shfaqen mizanskenash,

Zemrash,

Ku melodi e ëmbël

Violash

Valëzon vallen e trëndafiltë

Buzësh

Që po kërcejnë

Dalldinë e fshehur

Mallëngjimesh.

 

UNË DHE TI

 

Unë dhe ti

Me largesa shpirtrash

Midis nesh,

Vektorë

Të kundërta shkojmë

Egosh,ndjenjash,

Të pingulëta dhembjet

Prerë në shpirt mungesë,

Unë dhe ti

Që kurrë s’po gjendemi bashkë

Njësoj

Në zgjatimet tona fjalëve..

 

VETËM

 

Jam vetëm,

Në askundin tim të fryrë

Me jashqitjen e micës

E cila,

Tund bishtin

Në fytyrë

Të ditës sime të mpirë,

E çjerrët dhe kjo kohë e vranët,

Ma mbyt edhe më

Trishtimin,

E vozitjes së vetes

Në pellgun e kotësisë,

Ku qetësinë e brishtë

Të orëve që nuk ecin,

Po e prishin

Llafazanët kritikë,

Që më cingrisin

Trurin e mpakur gllënjkave,

Të dollisë

Së vetes me veten,

Me mushtin e shtrydhjes

Së ditës bajate,

Që më lidhet zeher në grykë

Prish bezdisjen

 

Ua hap dritaren zogjve në parvaz,

Ndoshta

Dhe ato duan të dinë,

Pupthi I sillen mēndjes sime,

Dhe qukasin nga pak

Xhamave të palarë

Shpirtit tim

Nga trishtimi I vonë,

Zbehem

Vështrimesh të përhumbura,

Lutjesh,

Që nesër të jetë ndryshe.

 

HËNA E DËBORËS

 

Në hënën e dëborës,

Rrëshqas nën çarçafë të zjarrtë

Dashnish,

Ëndrrat,

Më pas mi veshin

Epshet lakuriqe

Gacash të zjarrta,

Që shkëlqejnë në sy ulkonjash

Që ulërijnë për hënën

E tyre të bardhë.

 

ËNDRRASH

 

Në trëndafilë ëndrrash

Netësh,

Dhe ditësh fluturake,

Shpesh,

Shpirtin shpova gjëmbash

 

VEGJETOJ

 

Vegjetoj n’dashni

Tu të dashtë shumë,

Aq shumë

Sa edhe qaj ,

Me më dashtë

Sa të du,

A kishe mujt veç pak

 

JAM GRUA

 

Jam grua,

E derdhun në mijëra

Forma dashnish,

E ndryshme

Nga një tjetër dashni

Grua,

E ethshme për tu dashtë,

 

Ashtu siç na vetë

Dimë të duam turpshëm,

Molisem në dashni

Gjer në ashtë,

Kredhun në të

Përhumbem unshëm,

Mjerisht kacafytyn në grykë

Me veten

Tu dasht me shpirt,

Der në gërhamë të vdekjes,

Jam grua

Detit ia dhashë

Dashninë e parë,

Se ish më I bukuri dashnor

Që të lante çdo mëkat,

Ia mora kripën

Për lotët që do derdhja për të

Më pas,

Në s’do të më donin

Ashtu

Turpshëm si unë,

Dashnitë s’kanë limite matematike

Që shuajnë zjarr,

Jam grua,

Kam nevojë me u dasht

E të dashuroj pafund.

 

MBI TË BARDHË DËBORË

 

Sytë e zemrës

Po më dalin vëndit,

Nuk po shoh më dhe aq mirë

Po më mbyt trishtimi,

Po prishet bluja

Përtej horizontit,

E kuqja

Po zverdhet shpirtit

Këtij dhjetori të ftohtë,

E zeza po nxin

Mbi të bardhë dëborë.

 

MË PATE THËNË

 

Më pate thënë

Që gjithmonë

Ke kërcyer vallen e bletës,

Udhëhequr krahësh

Hojezuar ëmbëlsisht

Me dritë,

Sa e sa herë,

Më pate thënë,

Se,

Nuk ka nevojë

Të jesh një mbretëreshë,

Për të mbretëruar

Natën yjësitë,

 

Vetëm ta dish,

Sa ëndrrat I thura si ti,

Më pate thënë,

Të duhet që

Në mbretërinë tënde

Të jesh e lirë,

Mjafton

Vetëm të kesh shpirt,

Dhe unë,

Rilindjesh,

Po guxoj,

Të jem si ty

Një ditë.

 

HIJET

 

Hijet u zgjatën udhëve

Me kokë të vegjël

E sy të mëdhenj babëzie,

Përndjekin ëndrrat

Në trajektoret e qiejve,

Në hënën e mjelmtë

Kacavirren shpirtrave,

Në muzgje pijnë lotin

Mbi qerpik

E kithët shpojnë

Shikime të qelqëta

 

Belbëzuese,

T’u rëndojnë qepallave,

Zgjimit të mëngjeseve,

Hijet,

Zvarranikë të së nesërmes,

Kacavjerrë

Kuajve të ndërgjegjes,

Derdhin helm

Të përpijnë

Çtë gjejnë

Pa drojë,

Funksionesh

Marrin e japin

Me dreqër

Pa mburojë,

Shigjeta gjuhësh

Të panjohura

Gjuajnë shtigjeve,

Aty

Ku shtojzovallet

Këndojnë këngë Ajkunash,

E zënë pritë pabesisht

Si judët,

Mbllefosur

Të çakordojnë

Orët e maleve,

T’ua presin ujin krojeve

E t’u thyejnë

Madhështinë maleve,

 

Duan

Të zgjaten

Në pafundësitë

E të pamundurës,

Por harrojnë

Se nuk mund të maten

Kurrë me diejtë