Astrit Lulushi: Fund apo përtëritje?

Ndërsa universi zgjerohet, temperaturat do të bien afër zeros absolute (minus 273.15 gradë Celsius). Në librin e tij Parallel World, Michio Kaku  citon një legjendë norvegjeze, se dita e fundit e llogaridhënies, ose muzgu i perëndive, do të shoqërohet me trazira kataklizmike. Erërat depërtuese, stuhitë verbuese, tërmetet shkatërruese dhe zija e bukës do të bien në Tokë, ndërsa njerëzit vdesin të pafuqishëm në një numër të madh. Tre dimra të tillë do të paralizojnë tokën, pa asnjë lehtësim, ndërsa ujqërit grabitqarë hanë diellin dhe hënën, duke e zhytur botën në errësirë ​​totale. Yjet në qiell do të bien, Toka do të dridhet dhe malet do të shpërbëhen. Përbindëshat do të çlirohen, ndërsa zoti i kaosit, Loki, shpëton, duke përhapur luftë, konfuzion dhe mosmarrëveshje në të gjithë tokën e errët. Odini, ati i perëndive, do të mbledhë luftëtarët e tij trima për herë të fundit në Valhalla për konfliktin përfundimtar. Ndërsa perënditë vdesin një nga një, perëndia i keq Surtur do të thithë zjarr dhe squfur, duke ndezur një ferr gjigant që do të përfshijë qiellin dhe tokën. Ndërsa i gjithë universi është zhytur në flakë, toka fundoset në oqeane dhe vetë koha ndalon. Por nga hiri i madh, një fillim i ri lind. Një tokë e re, ndryshe nga e vjetra, dalëngadalë del nga deti, ndërsa frutat e reja dhe bimët ekzotike mbijnë me bollëk nga toka pjellore, duke lindur një racë të re njerëzish.

Legjenda vikinge e një ngrirjeje gjigante e ndjekur nga flakët dhe një betejë e fundit paraqet një përrallë të zymtë të fundit të botës. Në mitologjitë në mbarë botën, mund të gjenden tema të ngjashme. Por ka edhe një mesazh shprese. Nga hiri del rinovimi.

Shkencëtarët, duke u përballur me ligjet e ftohta të fizikës, tani duhet të përballen me tema të ngjashme.

Faktet, dhe jo mitologjia e pëshpëritur rreth zjarreve, dikton se si shkencëtarët e shohin fundin e universit. Tema të ngjashme mbizotërojnë në botën shkencore. Ndër zgjidhjet e ekuacioneve të Ajnshtajnit, ata shohin gjithashtu një të ardhme që përfshinë të ftohtin e ngrirë, zjarr, katastrofë dhe fundin e universit. Por jo nëse do të ketë një rilindje përfundimtare.

Sipas fotografive që vijnë nga satelititë, një forcë misterioze antigraviteti po përshpejton zgjerimin e universit. Nëse vazhdon për miliarda apo triliona vjet, universi në mënyrë të pashmangshme do të arrijë një ngrirje të madhe të ngjashme me stuhinë që parathotë muzgun e perëndive, duke i dhënë fund gjithë jetës siç e njohim ne. Kjo forcë antigraviteti që e largon universin është proporcionale me vëllimin e universit. Kështu, sa më i madh të bëhet universi, aq më shumë antigravitet ka për të larguar galaktikat, gjë që rrit vëllimin e universit. Ky rreth vicioz përsëritet pafundësisht, derisa universi të hyjë në një modalitet të ikjes dhe të rritet në mënyrë të shpejtë.

Përfundimisht, kjo do të thotë se tridhjetë e gjashtë galaktika në grupin lokal të galaktikave do të përbëjnë të gjithë universin e dukshëm, pasi miliarda galaktika fqinje me shpejtësi kalojnë horizontin tonë të ngjarjeve. Me zgjerimin e hapësirës ndërmjet galaktikave më shpejt se shpejtësia e dritës, universi do të bëhet tmerrësisht i vetmuar. Temperaturat do të bien, pasi energjia e mbetur shpërndahet gjithnjë e më e hollë në hapësirë. Ndërsa temperaturat bien afër zeros absolute, specieve inteligjente do të duhet të përballen me fatin e tyre përfundimtar: ngrirjen deri në vdekje.

Të kundërtën parathonë legjendat,  që japin një shpresë, atë të përtëritjes.