Cikël poetik nga Simon Vrusho

Asnjë fill i gjelbër…

Asnjë fill i gjelbër

Jam këtu në mes të pyllit,

Ku nuk shihet asnjë fill i gjelbër.

Himni i hungërimave ka rënë në koma

Nën një qiell të hapur, jashtë

Mjerë ju, o kafshë!

Medet, o pemë, medet

Medet, o pemë, medet!

99 për qind e brejtësve janë ulur në vendin e të zgjuarve

Dhe 1 për qind, ah, në vend të të mençurve!

Medet, o pemë, medet!

Si mund të mbartni në rrënjë shporta frutash

Kur as lule të çelni nuk ju lënë nëpër degë?!

Medet, o pemë, medet!

Dhe, ah!

Rrënjët tuaja po lëvizkan lart?!

Vesë dhe brymë

Pllajë…

Ku janë këtu varret e këmborëve?

Brinjë…

Ku janë këtu varret e zileve?

Një vesë e hajthme, e trishtuar

Ka rënë nga yjet si përshpritje…

Dhe fryn një erë,

Bie një fyell në një degë lisi…

Ku je o mali ynë?

Bari ngjethet,

Vesa-mornica

Kthehet sakaq në brymë…

Urim për filizin

Rritu filiz,

I brishtë, i hollë, i lehtë si një gjethe.

Kur të rritesh, mos harro

Ta shohësh botën me sytë e një peme.

Delirius

Të hipën në skenë dhe të thanë: Luaj!

Teatër, teatër, teatër.

Skenë, skenë, skenë.

Kanë kaluar vite

Dhe teatri ende s’ka një emër.

I veshur me djersë si me lotë

Ti nis monologun: – Një emër, ju lus!

Pas vdekjes nominohesh: DELIRIUS.

Ejani…

33 lisa mbledhur mbi një degë,

Mbështetur në të dhe shtëpia ime.

Dëborë dhe shqotë

Dhe një diell i hollë në dimrime.

Dhe rrënjët tok me limfën ngjisin lart

Një shkëmb ku platitet çdo erë,

Ejani, ndizni këtu një qiri

Që shpirti mos t’ju shuhet, o të mjerë.

Të kapësh fluturimin

Kam qenë 10 vjeç kur jam nisur

Nga zemra e pyllit në një rrugë të gjatë,

Zbathur mbi bar, mbi gurë, mbi pluhur…

Ishte shtator, ishte vapë

E në 60 kilometra duhet të kapja

Aeroplanët që s’fluturonin lart.

Është festë, thanë

Dhe aeroplanët

Fluturojnë nën harqet e urës…

Në drejtim të kundërt të rrjedhës së lumit…

Të nisesh në këmbë për të kapur

Fluturimin e avionëve poshtë urës…

Kur peshqit e lumit në luspa farfurijnë

Më ngjajnë luspa duralumini.

Dhe këmbët kanë kullotur shumë rrugë

Dhe këmbët kanë kullotur shumë rrugë

Dhe kanë ripërtypur shumë ëndrra.

• Patjetër ju do ta lini një gjurmë, –

U flet thonjve të lodhur shpëndra.

***

Kur poshtërsia ngjitet lart

Malet shkundin shifrën e lartësive në harta.

***

Midis tinëzarëve

Naiv kam qenë,

Si dëbora,

Si një kristal i butë në ajër

Goditur jo befas nga krahu i një zogu

Që ia ndryshon trajektoren…

Dhe që atëherëmbeta

në familjen e ortekëve…

***

Nuk del kurrë e keqja në rrugë,

Kur rruga është e keqja vetë.

***

Sipas Nerudës duhet të thosha

Se ata janë një tufë minjësh

Që kanë hipur mbi supet e popullit

Dhe që aty ia brejnë

Të gjithë flamujt e parimeve të shenjta…

***

Mermer i bardhë që shkëlqen si dhjamë

I ngrirë, i porsaprerë nga frigoriferi…

Mermer i bardhë që shkëlqen si akull,

Si akull përroi të ngrirë malor…

Mermer i bardhë, si akull shpelle

Që nuk e ka zënë kurrë dielli…

Filozofi

Dhe më ka thënë dikur një plak:

Trokitjet e hapave në tokë,

Trokitje të lehta,

Por pyetja është e rëndë:

Jemi ne që trokasim në tokë

Apo toka që troket në ne?

Për ku jeni nisur të paudhë?

• Një motiv Tomorice-

•

Për ku jeni nisur të paudhë?

Më kot tani hiqni frymën thellë,

Mallkimi pas ju ndjek – gunë e zezë

Dhe më s’ju qas tani asnjë shpellë.

Për ku jeni nisur të paudhë?

O të paudhë të mëdhenj!

Kur s’ka faltore për ju kurrëkund

Si mund të ketë një Shëmbërdhenj?!

Gjithmonë

Sado larg që të arrish

Gjithmonë një peng do të mbetet pas

Gjithmonë një peng do të mbajë borxhli:

Si lotin me vesë ti t’ia lashë…

Me harrim

Pasi u artikuluan me radhë vendimet

Për të parin, të dytin, të tretin… të tridhjetë e nëntin

I njëqindi nuk e dëgjoi të tijin dënim..

• Zoti gjykatës, ku e latë dënimin tim?

• Po, ti je dënuar me harrim.