Astrit Lulushi: Origjinë e spekulluar

Proxima Centauri

Jemi vetëm në univers?
Jo. Së pari, ekziston teoria e panspermisë, e cila është një hipotezë që thotë se jeta njëqelizore mund të transportohet nga një vend në tjetrin në univers, qoftë përmes asteroideve, kometave ose mjeteve të tjera. Nëse teoria është e vërtetë, atëherë ne nuk jemi vetëm dhe në fakt, mund të jetë që jeta erdhi në Tokë nga diku në univers. Nëse nuk pajtohemi me këtë teori, atëherë ekziston probabiliteti matematik që thotë se duhet të ketë miliarda planetë që mbështesin jetën në univers dhe probabiliteti matematik gjithashtu thotë se disa nga këta planetë duhet të jenë mbështetës të jetës në të kaluarën ose sot.
Universi i vëzhgueshëm është 93 miliardë vite dritë në diametër dhe 13.7 miliardë vite dritë në thellësi, por i gjithë universi është shumë më i madh se kaq, aq i madh sa është afër asaj që mendja jonë mund ta kuptojë si pafundësi.
Universi përmban triliona planetë, kështu që mundësia që jeta ekziston, ka ekzistuar ose do të ekzistojë në të ardhmen në shumë planetë të tjerë është një siguri matematikore. Planetët nuk janë të garantuar të mbeten jetëgjatë dhe vetë yjet vdesin duke marrë me vete planetët e tyre, kështu që ekzistenca e një jete tjetër inteligjente në të njëjtën kohë me tonën është shumë më e vogë. Mundësia që jeta inteligjente aliene të jetë shumë më e avancuar se njerëzit është shumë më pak e sigurt. Pra, megjithëse mund të themi se ekziston një jetë tjetër, probabiliteti që jeta inteligjente jashtëtokësore është mjaft e avancuar për të zhvilluar një sistem shtytës që lejon udhëtimin ndëryjor tani është i dyshimtë. Kjo shpjegon pse njerëzit nuk e kanë parë jetën aliene.
Ligjet e fizikës dhe entropisë zbatohen për të gjithë universin, kështu që është e sigurt të thuhet se nëse tokësorët nuk mund të udhëtojnë me shpejtësinë e dritës dhe as të arrijnë pavdekësinë, atëherë as alienët nuk munden. Duke pasur parasysh këtë, teknologjisë sonë aktuale do t’i duhej një anije kozmike e drejtuar 70,000 vjet për të arritur yllin tonë më të afërt (Proxima Centauri). Nëse alienët evoluan në jetëgjatësi, do të kenë nevojë për një kërcim kuantik në teknologji që mund të mos jetë i mundur.
Mekanika kuantike ka ngatërruar grimcat që imitojnë lëvizjet e njëra-tjetrës në çast, pavarësisht nga distanca që i ndan, nëse një specie e përparuar do të kishte çarë procesin e ngatërrimit të grimcave, mund të ishte (teorikisht) e mundur që qeniet e gjalla të ndodheshin në dy vende njëherësh dhe të eksploroni trupat ndëryjor në këtë mënyrë;  është shumë e mprehtë, por po ashtu është edhe mekanika kuantike që njerëzit janë larg nga zotërimi, apo edhe nga kuptimi.
Nocionin se evolucioni është faktori që në mënyrë progresive e bën një specie më inteligjente bie, pasi përparimi teknologjik është i lidhur me rritjen e inteligjencës. Në rreth 4000 vjet që ekzistonte fjala e shkruar, nuk ka asgjë që të tregojë se njerëzit ishin më pak inteligjentë 4000 vjet më parë dhe as që majmunët apo elefantët etj, janë bërë më inteligjentë. Kjo bën të pajtohesh me teorinë se duhet të ketë një ngjarje të çuditshme, unike në historinë e një specieje (jo evolucioni), që projekton një specie nga memec në inteligjencë në çast.
Progresi ka të bëjë më shumë me aftësinë e qenieve inteligjente që kanë aftësinë për të mësuar dhe ndërtuar mbi zbulimet dhe shpikjet e paraardhësve të tyre sesa vetë inteligjenca që rritet natyrshëm me kalimin e kohës pa ndikime të jashtme. Nëse do të ekzistonte udhëtimi në kohë dhe ne do të teleportonim një fëmijë 3-vjeçar nga epoka e para bronzit e deri më tani dhe do t’i jepnim të njëjtin edukim që marrin fëmijët modernë, jam i sigurt se ai do të rritej duke mos u dalluar nga njeriu mesatar modern; ashtu si filozofë të lashtë (Aristoteli e Platoni), lexohen e kuptohen njësoj edhe sot.