Martin Cukalla: Shqipëria ime!

 

Me Ty

jam turpëruar shpesh

por kurrë s’të kam mohuar;

tani nuk turperohem më

Shqipëria ime!

 

Nuk e kam dashur

ferrin që ke krijuar herë herë

as baltën ku ke zhgrryer virtytet e hareshme të kohrave

por kurrë s’të kam përbuzur

Shqipëria ime!

 

Më së paku herë herë

më ke vjedhur dritën e ditës

herë herë më ke ngrirë buzëqeshjen në buzë

por kurrë s’të kam braktisur

Shqipëria ime!

 

Nuk kam qenë një rrebel

As vare, as qysqi nuk mora kurrë në dorë

Të shëmb të djeshmet a ëndrrat e mëgjezeve të tua

tullë mbi tullë kam vënë

e fjalë mbi fjalë

në poemat e mija për brengat e tua

Shqipëria ime!

 

Në të gjitha qelizat e mija

kanë bubrruar dashuritë që më ke dhuruar

dhe jeta më ka ecur si një dallgë deti

në krahët e tu

baticë e zbaticë

Shqipëria ime!

 

Vështroj ditët që po rrjedhin:

Asnjë buzëqeshje të rrejshme, asnjë tallje

pëllëmba e pagabuar e kohës

është në supin tend, mirëdashëse tani më

dhe unë nuk trishtohem më se po më ikin vitet

Shqipëria ime!

 

Madhështia e përtërirë

thesaret e tua

mrekullitë që krren prej granitit të pa thërrmuar të maleve

po më përmbytin qënien

Shqipëria ime!