Sulejman Mato: Maria fle

 

Maria fle.

Dy pëllumba të bardhë i bëjnë roje te koka,

Fle bukuria e viteve 70-të – 80-të…

Kur shpërndante në ikje aromë trendafilash

me petale ëndrrash…

 

E preka lehtësisht,

katër dallandyshe u ngritën fluturim,

në kërkim të ditëve të humbura.

 

Maria fle.

Është lodhur shumë,

ka mbajtur dy pesha të rënda mbi supe.

Në njerin krah kujtimi i dhimbshëm i nënës së saj,

në krahun tjetër, kujtimi i plagosur i të atit

që s’e njohu kurrë.

 

Maria fle.

Merr frymë thellë. Sheh ëndrra me fluturime avjonësh.

Janë shëtitjet tona të munguara,

përgjatë brigjeve të liqenit të Lamanit.

Kam qenë një burrë i keq. E di.

(S’kishim lekë).

 

Maria fle.

Në njërin krah i bën roje një zog që cicërin,

në krahun tjetër tri dallëndyshe në fluturim.

Janë fëmijët e femijëve tanë, të rritur e të lumtur,

degët e lulëzuara të dashurisë sonë,

katër drita që ndriçojnë ditë e natë

mbi motet e saj të bardhë.

 

Maria fle.

E ka lodhur gjatë viteve mendimi dhe skamja.

I përulem në gjunjë dhe e puth me butësi,

si të bëja një pendim para altarit.

 

Maria fle.

O Zot, ma ruaj të qeshurën e saj kumbonjëse

plot dashuri dhe dritë.

Ka qenë një kohë e gjatë dhe e vështirë

të cilën e përballuam duke ecur dorë për dorë

nëpër vite.

 

Maria fle.

Ma mbro, o Zot,

O Zot, ma mbro!

Shën Marinë time.