Ndue Ukaj: Via Dolorosa

 

Mali i ullinjve është i zbrazët.

Në Via Dolorosa dëgjohet zukama e mizave

dhe një heshtje mizore që përshkon qiellin si murmurima.

Kanë ikë ushtarët dhe gjyqtarët nga sallat e drejtësisë.

Ai Juda i ri me tridhjetë aspra në xhep

është plandos në Arën e Gjakut.

Pilati, perandorët dhe të gjithë komandantët

dihatin të frikësuar në fronet e mbyllura.

 

Është pranverë dhe dielli është i mërzitur,

si këto Pashkë të vetmuara.

Njerëzit kanë mbyllë dyert dhe dritaret si dikur kur u ça tempulli.

Ushtarët s’rrinë të rreshtuar, kanë heqë rrobat,

helmetat dhe janë ngjeshë me trishtim.

 

Është koha e kryqëzimit, të gjithë jemi në kryq.

Turmat e hamendura s’dynden në rrugët e Jerusalemit

Janë mbyllë dhe përmes frikës shohin zbrazëti.

Zbrazëti ka shumë dhe askush s’ka dëshirë ta bëjë udhën e vuajtjeve.

Të gjithë luten të largohet ky kelk trishtimi.

 

Kambana s’bien, zogjtë të mërzitur s’cicërojnë.

Rruga Via Dolorosa është e zbrazët, s’dëgjohen shushurinë gjuhësh, dëshirash.

I zbrazët është Sheshi i Shën Pjetrit në Vatikan,

ai i Nënë Terezës në Prishtinë.

 

Sa shumë zbrazëti dhe pikëllim.

Njerëzit kanë nevojë për pak mirësi dhe thonë: “kemi etje”.

Ç’mendojnë zemrat e helmuara që s’dinë ç’është etja e dashuria?

 

Heshtje, heshtje, e tmerrshme si atëherë kur Krishti dha shpirt.

 

Sot të gjithë të mbyllur përshkojnë Via Dolorosan

dhe shkruajnë dramën e Pashkëve,

gatuajnë bukën e dashurisë me përbërje të gjithfarshme:

pak lot, shumë shpresa, ca dhimbje dhe një grusht dashuri.

 

Të dielën me parfume në dorë, presim,

presim të hyjë aroma e bukës në dhomë

dhe errësirën ta davarit

dhe të lëshojë një ngjyrë më të bardhë se bora.

 

Si fëmijë e kam mësuar se një e premte e zezë

mund ta mërziste edhe një gur

dhe një e diel e bardhë

mund ta zbuste edhe një zemërgur.

Prill, 2020.