Alfons Zeneli: NJË NATË MIDIS

Asgjë.

Dhe qielli ka brenga retë.

Bile dhe unë kam.

Brenda natës tënde,

brenda times

strehohet pagjumësia

si një lypës

nën urën e qytetit të lumtur.

Asgjë nuk po them.

Largësia

lëpin plagët e saj të verdha.

Njëmijë e një net pluskojnë

si lotus,

pikojnë si lot

dhe faqeve çelin

lulet vrastare të mallit.

Lulet e çuditshme.

Kur të vish

çfarë do vizatosh mbi lëkurë e bardhë të pritjes?

Mos ma thuaj.

Është natë e ngulur

thellë këngës që nuk këndohet.

Dhe sërish Asgjë.

Asgjë nuk është e kotë.

Ma hidh natën tënde supeve.

Këtu bën shumë ftohtë.