Astrit Lulushi: Ngricë
Ata kanë diçka për të cilën janë krenarë. E quajnë traditë; i dallon nga dhitë e buta. Kjo është arsyeja pse nuk janë të gatshëm të dëgjojnë fjalën “përçmim” të aplikuar për veten e tyre.
Kështu që do t’i bëj thirrje krenarisë; do t’u flas për atë që është më e përbuzshme. Është koha që njeriu t’i vërë vetes një qëllim; të mbjellë farën e shpresës. Shpirti është ende mjaft pjellor. Por një ditë ky shpirt do të jetë i varfër dhe i zbutur dhe asnjë pemë më e lartë nuk do të mund të rritet më mbi të. Mjerisht! Po vjen dita kur njeriu nuk do ta lëshojë më shigjetën e mallit përtej njeriut dhe vargu i tij do të ketë harruar të këndojë. Ende ka kaos brenda vetes.
Ka ardhur dita e njeriut më të neveritshëm, e atij që nuk mund ta përçmojë më veten.
Çfarë është dashuria? Çfarë është krijimi? Çfarë është malli? – kështu pyet njeriu dhe dridhet. Më pas toka bëhet e vogël dhe mbi të kërcen njeriu i ri, i cili e bën gjithçka të vogël. Ashtu si pleshti, lloji i tij nuk mund të shfaroset; njeriu i ri jeton më gjatë. “Ne kemi zbuluar lumturinë” – thonë – dhe mbyllin sytë para gjithçkaje. Ata janë larguar nga vendi ku jeta ishte e vështirë; sepse duhej ngrohtësi; ende e duan të afërmin. Duke u sëmurur dhe duke ushqyer mosbesim ata e konsiderojnë veten me faj.
Dikush vazhdon me kujdes, megjithëse ende pengohet mbi gurë ose njerëz. Herë pas here krijon ëndrra. Dhe shumë helm në fund për një vdekje të këndshme. Njeriu ende punon, sepse puna është një formë argëtimi. Por kujdeset që të mos përfshihet shumë në të; të mos bëhet i varur. Askush nuk është më i pasur apo i varfër. Kush dëshiron të sundojë? Kush dëshiron ende të bindet? Të dyja janë shumë telashe. Asnjë bari dhe një tufë. Të gjithë duan të njëjtën gjë, të gjithë janë të njëjtë: ai që ndihet ndryshe shkon lirshëm në çmendinë. “Dikur, e gjithë bota ishte e çmendur” – thonë më të vjetrit dhe mbyllin sytë. Ata janë të zgjuar dhe dinë gjithçka që duhet të dihet: kështu që ka tallje pa fund; ende grinden, por shpejt pajtohen – përndryshe mund t’ua prishin oreksin. Ata kanë kënaqësitë e tyre të vogla për ditën dhe kënaqësitë e tyre të vogla për natën, por e respektojnë shëndetin e tyre. “Ne kemi zbuluar lumturinë” – thonë.
I patundur është shpirti dhe i pastër, si malet në mëngjes. Por ata më mendojnë të ftohtë dhe tallës. Dhe tani, ndërsa qeshin, më urrejnë. Ka akull në të qeshurat e tyre.
Dhe këtu mbaron “Prologu”.
Please follow and like us: