Astrit Lulushi: E keqja
Njeriu është si një i burgosur që imagjinon lirinë: shpirtrat e njerëzve të tillë bëhen të zgjuar, por edhe dinakë – të mirë dhe të këqinj. Njeriu fisnik qëndron në rrugën e së mirës. Të vjetrën e do që të mbrohet. Kam njohur të tillë që humbën shpresën e tyre. Dhe të tjerë që shpifën për të gjitha; kaluan jetën me turp, të angazhuar në kënaqësi të shkurtra, duke vendosur synimet e tyre përtej ditës; të paarritshme. Fluturuan nëpër natë, krahët e tyre u thyen dhe tani zvarriten dhe ndotin atë që gërryen. Dikur mendonin të bëheshin heronj; tani janë të fjetur. Heroi është tmerr dhe një burim keqardhje për ta.
Toka është plot me të tepërta, jeta është prishur. Ka nga ata të tmerrshmit që mbajnë bishën e grabitqarit në vetvete dhe nuk kanë zgjidhje tjetër përveç konsumimit të vetes; vështirë se lindin dhe fillojnë të vdesin, me mall për mësimet e lodhjes dhe të dorëheqjes. Ata me kënaqësi do të kishin vdekur.
Le të kemi kujdes nga zgjimi i të vdekurve dhe dëmtimi i arkivoleve të gjalla. Takojnë një të sëmurë, një plak ose një kufomë; Dhe menjëherë thonë: “Jeta është hedhur poshtë”! Vetëm se janë zhgënjyer; të mbështjellë me melankolinë e trashë dhe të etur për aksidente të vogla që sjellin vdekjen. Kështu presin dhe shtrëngojnë dhëmbët. Ose përndryshe, tallen dhe mbahen pas ekzistencës të vjetër.
E keqja – kjo është mirësia e tyre.
Please follow and like us: