Alfons Zeneli: HIMN

 

Ka himn në mëngjeset e lëngshme të botës

dhe në barin poshtë hapave të mi.

Ka himn në kumbonën e parë të gëzimit

dhe në frymën e parë ka himn.

 

Ka himn në frutin e idhët të shpresës

dhe në sytrishin e kalit verì.

Ka himn në udhën plot gjurmë të brengës

dhe në lotët e bardëve ka himn.

 

Ka himn në shikimin e trenit të fundit

dhe në fund të tunelit të zi.

Ka himn në mendimet flu të pasagjerëve,

në ftohtësinë e konduktorëve ka himn.

 

Ka himn në krahët e nderë të palmave

dhe pritjeve të vyshkura për një përqafim.

Ka himn thellë palcës së eshtrave të fjalës

dhe në hirin e fjalëve ka himn.

 

Ka himn në fytyrën prej nëne të mëshirës

dhe në zemrat e aventurierëve që vdesin të rinj.

Ka himn në jetët e tyre,shi të gjata

dhe mbi varret e tyre ka himn.

 

Ka himn në qarjet e pakuptimta të fëmijëve

dhe në qeshjet e tyre po aq pakuptim.

Ka himn në takat ritmike të grave

dhe në kollën e pleqve të braktisur ka himn.

 

Ka himn në flokët prej muzgjesh të ëndrrave,

në urnat e mbushura plot hì e kujtim.

Ka himn në klithmat e heshtjes se kuqe

dhe në heshtjen e plagëve ka himn.

 

Ka himn në lindjet e ditëve plot diell

dhe në hijet që pluskojnë mbi harrim.

Ka himn në vdekjen e shpeshtë të premtimit,

në epitafet e kitarave ka himn.