Astrit Lulushi: Komandanti

Pasi iu paraqit koka e Pompeut pas vrasjes së tij në Egjipt, reagimi i Jul Cezarit ishte një tronditje dhe pikëllim. Pavarësisht armiqësisë dhe rivalitetit që kishte karakterizuar marrëdhënien e tyre në të kaluarën, Cezari dhe Pompei dikur kishin qenë aleatë dhe miq. Pamja e kokës së pajetë të Pompeit shërbeu si një kujtesë e ashpër e brutalitetit dhe tradhtisë që shpesh shoqëronte ndjekjen e pushtetit në Romën e lashtë.

Reagimi fillestar i Cezarit për të parë kokën e Pompeut nuk është i dokumentuar gjerësisht në të dhënat historike, por mund të konkludohet nga veprimet dhe deklaratat e tij të mëvonshme. Thuhet se Çezari u prek thellë nga pamja, duke kuptuar fundin tragjik që i kishte rënë ish-kolegut dhe rivalit të tij. Disa rrëfime sugjerojnë se ai qau për humbjen e një gjenerali dhe burrë shteti dikur të madh.

Pavarësisht mosmarrëveshjeve dhe konflikteve të tyre, Cezari e kishte respektuar Pompein si një kundërshtar të denjë dhe një romak me shtat të madh. Shfaqja e tmerrshme e kokës së Pompeut shërbeu si një kujtesë e zymtë e rreziqeve dhe pasigurive të natyrshme në peizazhin politik të Romës së lashtë. Ai gjithashtu theksoi koston personale dhe sakrificat që individë si Cezari dhe Pompei ishin të gatshëm të bënin në kërkimin e tyre për pushtet dhe lavdi.

Reagimi i Cezarit ndaj vdekjes së Pompeut dhe paraqitja e kokës së tij pasqyronte gjithashtu ndjenjën e tij të cenueshmërisë dhe vdekshmërisë. Mënyra brutale dhe publike në të cilën Pompei kishte arritur fundin e tij shërbeu si një përrallë paralajmëruese për Cezarin, duke i kujtuar atij brishtësinë e jetës dhe natyrën kalimtare të pushtetit. Në mes të ngritjes së tij në autoritetin suprem në Romë, Cezari nuk mund të mos mendonte për fatet e paqëndrueshme që prisnin edhe individët më të fuqishëm dhe më ambicioz.

Pas vdekjes së Pompeut, Cezari bëri përpjekje për të nderuar kujtimin dhe trashëgiminë e tij, duke njohur kontributet që Pompei i kishte dhënë Republikës Romake gjatë jetës së tij. Ai i dha Pompeut një funeral të duhur dhe siguroi që eshtrat e tij të trajtoheshin me respekt dhe dinjitet, pavarësisht nga armiqësia e hidhur që kishte ekzistuar mes tyre.

Personi që nisi për herë të parë thashethemet se një majmun lindi një njeri ishte me të gjitha gjasat një kreacionist që donte të diskreditonte teorinë.

Sepse kjo nuk është ajo që thotë teoria e evolucionit! Teoria e evolucionit thotë se njerëzit kanë një paraardhës të përbashkët me majmunët e tjerë të mëdhenj, jo se një majmun lindi një njeri.

Pra, si zakonisht, ju po sulmoni kashtën e evolucionit të kreacionistëve, jo teorinë aktuale.

Dhe teoria e evolucionit ishte shkencore në momentin kur u konceptua: ajo ishte dhe ende bazohet në prova, të mbështetura me prova, të testuara kundër provave, ka fuqinë të shpjegojë fenomenin e vëzhguar të evolucionit dhe bën parashikime që mund të testohen kundër së ardhmes ose përdoret praktikisht në mjekësi dhe biologji.