Edmond Kaçeli: Plagët e fjalëve

 

Plagët e fjalëve, krejt si vrraga të hapuna

të fshehuna, ndër rrokje, të brishta, të forta

Shpirtin e bajnë gjak, pa shteg ikjet

E zemrës i peshojnë, gjith’herë ma shumë,

 

Fjala të pret fort, si tehu i thikës së mbrehun

të hyn thellë n’asht, e len shêj t’pashlyem

netve t’pagjuma, a ditëve të heshtuna

plagët hapen, e dhimbja ushton britmash

 

Por fjalët e kujdesuna, helmi shëronjës janë

munden me t’qetsua, e mbështjellë ndjeshëm

me të mbyllë palgët, me t’bashkua copat

e me t’ba me çilë shpresa t’reja n’zemër!

 

Kështu, mes plagësh e kurash, vallzojmë n’gjuhën e folme

udhëtojmë ndër hije e dritë, ashpër e ambël

fjalët shpatë e fashë, na pjekin e na dajnë

e na poetët shëronjës, t’ua lypë (kot) kuptimin e plotë

 

Mes rreshtash thurim store, qetsie e kujtimesh

ku fjalë, si era e fortë, fryn larg çastin e fikjes

N’errsi, një ză pëshpërit, si drita n’hije belbëzon,

fjalët që përkëdhelin shpirtin e zemrën ndezin i’flakë

 

Fjalët, si piklat e shiut, rrëzohen fill n’tokë

mbi gjethet e mendjes, lagin o hapin plagë

me një forcë të fshehun, me i’prekje t’padukshme

hapin vrraga të thella, o lagin tokën e plasun

 

E na, kopshtarët e përjetimeve tona flù

zgjedhim farat me mbjellë -fjalët me shqiptua

kujdesshëm kultivojmë kopsht lulesh, o lamë shkretì

në dijen se çdo fjalë ka vlerë, çdo fjalë ka gjallni

 

E kështu, mes thaniesh, e mosthaniesh, gdhendsa të fatit

formësojmë realitetin me argjilën e zërave tanë

mes dhimbjesh së gjembave, e delikatesës së luleve

jena poetë të jetës, lypës harmonie n’kaosin pa fund!