Astrit Lulushi: Afërdita, e para perëndeshë

Thuhet se Urani i dëboi fëmijët e tij Ciklopët dhe Hekatonkeires, në Tartar, sepse i gjeti të neveritshëm dhe u uroi që të mos e shihnin kurrë dritën e ditës. Pasi lindi Titanët, Gaia, sigurisht e zemëruar me Uranin për keqtrajtimin ndaj fëmijëve të parëlindur, rekrutoi, sipas Hesiodit, “të zgjuarin, më të riun dhe më të tmerrshmin nga fëmijët e saj, Kronin”, për t’u hakmarrë ndaj Uranit të pamëshirshëm. Kroni, në këtë çështje, nuk ishte krejtësisht i pafajshëm vetë; në shumë burime, ai citohet si mizor, i urryer ndaj babait të tij. Megjithëse Gaia fillimisht kishte thirrur të gjithë djemtë e saj për t’u hakmarrë për dëbimin e fëmijëve të saj – vetëm Kroni iu përgjigj thirrjes për shkak të zilisë së tij të paepur për fuqinë e Uranit. Duke e pajisur atë me një drapër, ose në disa ritregime, me një kosë, që Gaia kishte krijuar nga stralli, e udhëzoi Kronin e ri të fshihej në pritë dhe të priste zbritjen e natës të babait të tij. I armatosur me armën e tij, dhe pasi ra nata, Kroni shfrytëzoi mundësinë e tij dhe tredhi të atin, duke i hedhur organet gjenitale në det. Kastrimi i Uranit dha dy rezultate interesante. E para ishte se gjaku nga plaga e Uranit, pasi goditi tokën, krijoi racën e gjigantëve, një krijesë tjetër  që kishte karakteristikat fizike të qenieve njerëzore. Gjaku i Uranit lindi gjithashtu tre Furies. Këtë mund ta kuptojmë në disa mënyra. Një interpretim, ndoshta tepër i zymtë, është se dhuna lind njerëzimin; aktet e dëmtimit të madh fizik dhe poshtërimit na afrojnë më shumë me veten, sesa çdo përvojë e këndshme. Një mënyrë tjetër për të parë këtë rezultat është se ndryshimi është i pashmangshëm dhe nëse dikush mbetet i vetëkënaqur dhe tepër i kënaqur, koha do ta bëjë atë të pafuqishëm për t’iu kundërvënë ndryshimit. E dyta që ndodhi për shkak të fatkeqësisë së Uranit ishte dalja e Perëndisë së parë në Tokë. Pasi Kroni i dërgoi pjesët në oqean, ato u ngjitën në ujë, duke krijuar një shkumë të bardhë të pamasë, si dita. Nga ajo shkumë lulëzoi perëndesha Afërdita, e cila erdhi për të përfaqësuar bukurinë, dashurinë, pasionin dhe riprodhimin; u bë Ylli që paralajmëron ardhjen e ditës, agimin. Ndarja e hyjnores nga vetja, miti i afrohet gjithnjë e më shumë njerëzimit. Nga njëra anë, ne kemi mbetur me trupin pa seks të Uranit, gjaku i të cilit prodhoi morinë e gjigantëve të ngurtësuar, të ngjashëm me shkëmbin; nga ana tjetër, copat e këputura të ndjeshme të gëlltitura nga deti sensual,  ngjallën një prani të vetme të pasionit të pavdekshëm. Dërgimi i Uranit solli atë që studiuesit, poetët dhe mitografët e lashtë e quajnë “epokën e artë”. Kroni sundoi mbi të gjithë kozmosin pa kundërshtarë, imoraliteti ishte i panjohur dhe si i tillë, nuk kishte nevojë për zakon juridik; ato të kohës ishin të shkujdesur dhe ushqimi ishte me bollëk.