Mimoza Bici: Ndryshe marr frymë

Monolog

 

Si dallgë shtrat detit

Gishtat rrëshqasin turpit

Ashtu lehtë si valë

zhytem harresës thellësi

e kur kam mall

dallgë përplasem shpirtit tim.

Gishtërinjt çjerrin

tingujt e mbytur

tek i fundit

shndërron detin shtrat të trëndafilt.

Rrotullimit mes tyre

flokët shkëmbejnë yjet me pulëbardhat

Gjinjtë pëlcasin një botë të tërë

E hapat lajmërojnë këdo

Se dikush ka etje për të..

Çdo syri përpirë

buzës tharrë rënkoj

Gjithë bota është e imja

Askush nuk më çel sa ti

Ashtu mister

më solle një botë me trëndafila

trupin grimcuar petalesh.

Mjafton një të mbaj mbi duar

forca ime mbledh gjithë qenien tënde

Aroma e mishtë spirale drithëruese

duke lëvizur gjymtyrët.

A mund të shpik ndokush këtë shpejtësi drite

ta përpijë në sekondë  duke  bashkuar trupit tjetër e ndez aromën e mishtë?!

Po ndodh

Pasthirrma të zbehta hapin dyert e hekurta

Shembin sytë më të mprehtë

Vdis brenda meje

të jetosh i lumtur jetës tënde

Sa herë të kesh makthe

tek unë vdis!

Bëj dashuri me frymë si dikur…

Dikur dashurohej me frymë

trupat eksploruan ngjizjes

lindën vdekjen…

Unë tashmë

jam Dikur

ke gjithë botën për eksplorim shijim

Vdis brenda meje të jetosh i lumtur

Sa herë të kesh makthe

tek unë vdis.

Vetëm ti hap portën e trënfafiltë me frymë

kur bota avancon teknologjinë me forcën e hekurt e shpejtësinë e dritës

Askush nuk të sjell më shpejt tek unë si unë

teksa kërkon veten ku humbe, mos humbe,

ish ëndërr a vajza që sapo bëre seks një mrekulli ku nuk mundesh jo vetëm ta harrosh

por pret mundësinë e re kur do mundesh, si do mundesh

vetëm kjo gjendje të mos mbaroj.

Nuk qaj lehtë

Nuk ke përse të më duash kështu

duke mos qenë ashtu

Nuk kam përse të të dua ashtu duke mos qenë kështu

Kur kam mall

dallgë përplasem shpirtit tim

Askush nuk të sjell më shpejt tek unë si unë

Vdis brenda meje të jetosh i lumtur

Sa herë të kesh makthe tek unë vdis

Më solle një botë të trëndafiltë

Petalet janë të tuat

tashmë jam frymë…

Tiranë, qershor 2024.