Astrit Lulushi: Ideali

Është e vërtetë, të gjitha gjërat kanë dy fytyra, një dritë dhe një të errët. Është e vërtetë, në shekuj grumbullohen shumë papërsosmëri; duke u zbatuar në praktikë sa të mundet, rriten në një Realitet; dhe ne pyesim me habi, a është ky ideali ynë!?Sepse, mjerisht, Ideali rritet gjithmonë bëhet Realitet, shpesh në një mënyrë shumë të dhimbshme. Asnjë njeri, sado i madh, nuk është një Zog i Parajsës, që jeton me parfume; duke fjetur në eter me krahë të hapur. Heroik, i pavarur nga varfëria, gjendet ai vetëm në teatër, filma dhe ëndrra; për të shmangur zhgënjimet.

Sipas ligjit të Natyrës, gjithashtu, të gjitha llojet e idealeve kanë kufijtë dhe fatin e tyre fatal; periudhat e tyre të caktuara, të rinisë, pjekurisë ose të përsosmërisë, rënies, degradimit, vdekjes dhe zhdukjes përfundimtare. Çdo gjë që lind veçse duhet të vdesë. Idealet, për t’u bërë të vërteta, kërkojnë shtrat dhe strehë në këtë botë; bëhuni shumë të vendosur për t’i gjetur ato, ekskluzivisht me qëllim për këtë. Atëherë, idealet janë si trupa të sëmurë të shtrirë, të cilët thjesht hanë dhe flenë deri në shpërbërje; Ideal nuk fle, por ngrihet si shpendët e zakonshëm të pyllit, në gjendje të papërsosur, mënyrë të pakëndshme; që plaket, bëhet mjaft i verbër dhe sytë e tij jani disi të errësuar. E keqja bëhet gjithnjë e më e keq me ne; jo se Ideali vdes, por sepse bëhet Realitet i mbushur me gabimet e se shkuarës.