Astrit Lulushi: Vendi im…

Çfarë skene! Vezullullim i zbehtë, siç bëjnë llambat nëpër natën e errët; Vendi i gjithi në gjumë – dhe për dekada, Koha kryesisht nuk matet më.

Por a nuk kemi përparuar tani në faza të reja? Me çdo lloj automobili në rrugë; adhurimi i heronjve nuk ka ndryshuar, ky është fakti më i brendshëm i ekzistencës dhe përcakton të gjitha të tjerat – kudo tjetër. Socialistë kanë ndryshuar në emër, por aspak në “vlera”. Kini nderim të vërtetë, nderoni njeriun e duhur; sepse keni nderim të rremë, dhe ajo që pason është njeriu i gabuar; atëherë, gjithçka sëmuret. Mjerisht, nëse adhurimi bëhet diletantizëm, dhe kur gjithçka është një klithmë e kotë, kjo Tokë shkon gjithnjë në shkatërrim fatal dhe shtrihet në një rrënim të qetë dembel. Askujt nuk i bie në sy çfarë po ndodh. Të gjithë i shmangen të vërtetës. Derisa më në fund asnjë të mos zbresë, por lart të ngrihet. Sepse Toka është një vend serioz; Jeta nuk është e keqe, por nën Diletantizmim, shumëçka është zhveshur, jo vetëm shpirtrat e njerëzve, por vetë trupat e tyre dhe dollapët e bukës; jeta nuk është më e mundur – gjithçka është reduktuar në dëshpërim, në ligjin e Domosdoshmërisë.

Shumë fakte përsëri; dhe për ta zbutur diletantizmin e mahnitur dhe të djegur me zjarr skëterrë, lindi Socializmi, komunizmi i rinovuar. Zoti që u shkel dhe ajo që ka mbetur ende mes nesh nga heronjtë e paadhuruar, le të shmangë ogurin. Por sido që të jetë, vellot bien dhe liria zëvendësohet; kapaku është mbyllur përsëri me thonj; është mbështjellë me veladon të zi, për të ngritur në vend sheshe turizmi. Megjithëse zhvillimi vjen kur e vjetra largohet dhe populli i përgjumur nga shtrati i ndryshkur çohet. E di, t’i thuash këto për njerëzit në gjumë, nuk është ‘trendi’.