Kuvendi mbarëserb nuk ishte një demonstrim pushteti, por një festival spektakolar dobësie
Nga Andrej Nikolaidis, kolumnist i CdM
Pra, edhe një herë: i ashtuquajturi Kuvend Gjithëserb nuk ishte një demonstrim pushteti, por një festival spektakolar dobësie.
Nuk ishte shqiponjë, por pallua.
Dhe kjo është e gjithë historia.
U organizua jo për të përfunduar punën, por pikërisht sepse puna nuk është dhe nuk do të përfundojë.
Kosova nuk është Serbi. Republika Serbe nuk është dhe nuk do të jetë kurrë shtet. Ju nuk do ta ndani Bosnjën. Mali i Zi, pa marrë parasysh se çfarë tha Andrija Mandic për këtë, nuk do t’i bashkohet grupit të “Shteteve Serbe”, ndër të tjera, sepse nuk ka shumës – ekziston vetëm një shtet serb.
Andrija Mandic mund ta anestezojë elektoratin e tij me rrëfime për flamurin trengjyrësh, alfabetin cirilik dhe bashkimin mbarëserb: ajo në të cilën ai merr pjesë politikisht është hyrja e Malit të Zi në Bashkimin Evropian. Kur të përfundojë ai proces, më i afërti për ju nuk do të jetë Beogradi, por Brukseli, ku meqë ra fjala është qendra e NATO-s. Nëse gjatë rrugës, në një moment, ai ngec pak – një vend tjetër pune në CEDIS gjithmonë mund të shpiket për ata që janë më të pakënaqurit dhe më nervozët.
Dukej si një mbledhje e fansave të serialit Star Wars. Ishte si një njeri që ëndërronte me zë të lartë. Ishte si një seancë psikanalitike gjatë së cilës ai i shtrirë në divan ia besonte dëgjuesit të gjitha dëshirat e tij të fshehura. Epo, kur tha gjithçka, e kishte më të lehtë për një moment.
Në një nga shkrimet e tij për Kafkën, Walter Benjamin përmend një histori që ndodh në një fshat Hasidic. Në një tavernë të pavlerë ku mblidhen të varfërit, “një mbrëmje, në qetësinë e Shabatit”, hebrenjtë ulen dhe bisedojnë. Të gjithë në atë bujtinë e kanë njohur njëri-tjetrin gjatë gjithë jetës së tyre. Ata që qëndrojnë do të vajtojnë sinqerisht vdekjen e atyre që vdesin të parët. Ata ulen aty si çdo mbrëmje dhe i tregojnë njëri-tjetrit histori që i kanë dëgjuar tashmë të panumërta. Nuk ka asgjë të re në atë han, përveç një të huaji, të rreckosur dhe të lodhur, i cili, i vetëm me mendimet e tij, ulet në një cep të errët.
Njerëzit flasin, pa dëshirën për të thënë diçka të mençur, vetëm për të lënë kohën të kalojë – në fund të fundit, asnjë urtësi nuk na ka shpëtuar nga kalimi i kohës. Njerëzit që kanë pak, ëndërrojnë shumë – imagjinata është loja e tyre e preferuar. Pra, njëri prej tyre pyeti: çfarë do të dëshironit nëse do të kishit vetëm një dëshirë?
I pari tha se do të donte para. Një tjetër shpresonte të martohej me një vajzë. I treti tha donte vegla zdrukthtarie. Më në fund, kur të gjithë thanë dëshirat e tyre, iu drejtuan të panjohurit në qoshe. Në fillim ai refuzoi me mirësjellje dhe këmbëngulje të fliste për atë që donte, por në fund iu dorëzua bindjes…
“Do të doja të isha një mbret i fuqishëm dhe të sundoja në një vend të madh, të shtrihesha e të flija natën në pallatin tim dhe që natën armiku të nxitonte në kufi dhe para agimit kalorësit të depërtojnë në oborrin tim dhe se atje nuk ka rezistencë dhe se filloj nga gjumi dhe nuk kam kohë as të vishem; do të iki me këmishë mbi male e lugina e pyje e kodra dhe pa paqe ditën e natën, derisa të gjej veten këtu, i strukur në një stol në bujtinë tuaj”.
Njerëzit, të hutuar, e pyetën të panjohurin: “Por çfarë përfitoni nga ajo dëshirë”?
I panjohuri tha me qetësi: “Një këmishë”.