Astrit Lulushi: Komb

Çfarë forme njëjëse ka njeriu; besimet, data dhe vendi i lindjes e modifikojnë figurën e tij. Ato janë reale si lëkura dhe indiet; të pazëvendësueshme, për sa kohë që kanë gjallëri.
Asnjë njeri nuk mund të ekzistojë pa lëkurë dhe pa inde. Para së gjithash, këta duhet të formojnë veten, siç bëjnë në të vërtetë spontanisht dhe në mënyrë të pashmangshme.
Vetë shkuma, dhe kjo ia vlen të mendohet, mund të ngurtësohet në guaskë deti; të gjitha objektet e gjalla krijojnë një lloj Forme. Kur petkat e të varfërit, të paushqyera më, bëhen lëkurë e vdekur; derisa asnjë zemër nuk mund të ndihet më të rrahë mes tyre, aq të pashpirta, të kalcifikuara janë; dhe në të gjithë atë që tani është rritur thjesht një guaskë ose një perlë e lëmuar, përbrenda pothuajse deri në zemrën e njeriut të varfër: – po atëherë, mund të thuash se dobia e tij edhe një herë është mjaft e penguar; është koha që ai të shkojë në shtrat dhe të përgatitet për nisjen, e cila tani nuk mund të jetë udhëtin i fundit.
Zakoni është ligji më i thellë i natyrës njerëzore. Është forca, nëse në rrethana të caktuara nuk është dobësia jonë më e mjerë. Është një fushë e pa shkelur. Nuk ka ende asnjë shteg apo gjurmë njerëzore; dhe i shtyrë nga nevoja, megjithatë njeriu duhet ta ndërmarrë një udhëtimin të tillë. Shkon një herë, duke shikuar rrugën me çdo vështrim të zellshëm, gjurmët e tij janë një ftesë për herë të dytë për të ecur. Dhe mund të shkojë këtë herë,  duke mos parë gjurmët, çfarë ngushëllimi; dhe në një shkallë, për të gjithë të njerëzimit.
Gjurmët e këmbëve shkelen; shtegu shkon gjithnjë e më i gjerë, më i lëmuar, në një rrugë, ku mund të ecet edhe me rrota; dhe shumë e udhëtojnë atë; derisa qyteti të zhduket; nuk ekziston jeta për njeri atje: dikush duhet të udhëtojë; zakoni dhe ndjenja; nuk ka asgjë më të përhershme.
Po, edhe njeriu i mençur flet dhe vepron në Forma; të gjithë e bëjnë këtë. Të Gjithë Format e kalbura duken sikur qëndrojnë afër, duke shkundur me indinjatë leckat e mbijetuara dhe zhgënjimet e pashëndetshme – mendo se edhe ti je ende i veshur. Kjo kombësi, çfarëdo qoftë nga mosha, është e vërtetë dhe një fakt në mesin e vendasve, dhe fjalët dhe mënyrat e tyre; e gjithë kjo, a nuk është bërë një ngjitës lëkure apo si lëkurë natyrale? Këtë nuk do ta zhveshësh kurrë.
Je njeri i zakonshëm, ose i pazakontë; por njeri i mirë, i çfarë lloji, do të ishit me gjithë ato cilësira.