Sazan Goliku: Në Gjirin e Vlorës

Ç’më guduliska këmbët si buzë fëmije

rëra që tërhiqet me dallgën bashkë.

Po unë kridhem e nginjem kaltërsi

me peshq e zogj notoj e këlthas.

O tinguj të ngjyrave, o lojë e rrezeve!

Lëvizje e pakapshme e ujit e ajrit!

Këtu jam fëmijë, harroj të dal bregut

dhe pse nga sipër më josh erë e malit.

Magjia e detit në valë më ka shndërruar

e gjuhën e valëve në shpirt e përkthej.

Dehem nga elementet ku jeta u ngjiz,

jam bërë i padukshëm dhe veten s’e gjej.

Sërish nata buron nga fundi i detit,

por dielli e fundos me rrezet shigjetë.

Ngadhnjimin e dritës mbi hijet e natës

e ndiej dhe e shoh mbi tokë e det.

Ngjitem mbi shkëmb. Nga muskujt më rrjedhin

perlat e njelmëta me diell në mes.

Krah pulëbardhe më mbijnë në shpatulla…

Valët pëshpërisin dëshirën që s’tretet.