Cikël fabulash nga Pajtim Sejdinaj

 

Kush punon ai e ha!

 

U plak kau, u plak!

Ju afruan qentë me takt.

 

Dhe u mblodhën qentë

në kuvend!

Folën fjalë me ment!

Erdhi qeni ne hanxhar dhe tha:

– Kjo punë do usta.

Kau duhet bërë copa-copa!

S’ka mundësi të hyjë te gropa!

 

Tha kunadhja me ngashërim:

– Çfarë i bëni kaut tim?

Po ti dihej e mira e kaut.

Nuk e therte "bota",

Por kaut tim ju pre koka!

Kaut, ore kaut, kaut plak!

Kur e therën s’i doli pikë gjak!

Ja kishin pirë gjakun

pak e nga pak.

 

Demat u ndezën tym e flakë:

– Ç’i ka ngjarë kaut, ore kaut plak

Kush ja ka pirë atë gjak?

 

Zgërdhihej dhelpra pak më lart.

Ju tha demave në çast:

– Mos u çirrni!

Mos ulurini!

Mos bërtisni!

 

Shqipëria, kështu e ka!

Kush punon, ai e ha!

 

Mëllenja dhe djali

 

Një mëllënjë të bukur zuri djali.

Për zogun e bukur malli e kish marrë.

 

E mori zogun e çoi në shtëpi.

Me ty mëllenjë do të bëjë prokopi.

 

Ju lut mëllenja: Më lësho tani,

dua të iki se kam fëmijë!

Po më presin me padurim,

nga unë ata presin ushqim!

 

E di ti si i thonë nga anët tona:

"Zogu një herë të vjen te dora"!

Ty do të marr do të mbyll në kulvi!

Unë nga ti do ta ndreq këtë shtëpi!

 

E mbylli djali mëllenjën në kafaz!

U gajas me të në lot e në gaz!

 

Mëllenja qante në kafaz.

 

Dhe priste djali të bënte prokopi

Mbas një jave e mbylli atë shtëpi.

 

I thotë mëllenja: – Dëgjo more djalë!

Pa punë e djersë, s’ta bën Zoti hallall!

 

Djali mëllenjën e dëgjoi!

E puthi pastaj e lëshoi!

Zotit për mëkatin falje i kërkoi!

 

Vate dhe cjapi

 

Cjapi u tremb u shemb,

ra për tokë,

sa s’u ngrit dot!

 

– Po pse? – do të pyesni ju.

 

E trembën caporret e pyllit!

E “vranë” me “bisht të syrit”!

 

Gomari shumë i prekur

Shkoi te cjapi për ta pyetur:

– Ç’është kjo hata? Ç’të gjeti o vëlla?

Jemi në qytetin Sinjë

Këtu është martuar dhia me dhinë.

 

– Vëlla i pashë ndaj në tokë rashë

Mbaroi funksioni im

Do iki, do marr arratinë,

– i tha cjapi gomarit

me ngashërim.

 

Qeshën dhitë caporre dhe i thonë cjapit:

-Të pjerdhim te bolet!

 

Iku… iku… iku…

 

– S’qas, s’do!

Prag prej fiku! – tha

Cjapi ngarkoi veglat dhe iku.

 

E përcolli gomari dhe i tha:

– Mos dëgjo caporret,

b*thë përdredhura!

Ndryshe do të kesh

bole të tredhura!

Shko, shko o miku im i vjetër!

Shko dhe gjej ndonjë punë tjetër!

 

*caporre-lloj dhije (bagëti).

 

Tigri dhe “Vdekja”

 

Tigri me punë në Ministri tha:

– M’u mërzit jeta!

Do vete vetë te “Vdekja”.

Mori lopatë, kazmë e sqepar!

Shkoi t’i bënte vetes varr.

Monitoronte “Vdekja” me dron.

Të gjitha veprimet e tij i shikon.

E merr në telefon:

– Alo, ç’bën në pronën time?

Po erdha aty të bëra çikë e thërrime!

I tha tigri: – Është prona ime,

e kam marr me tapi.

Vetëm këtë s’ma prek njeri!

I kthehet “Vdekja”: – Ty s’të kemi në defter!

Ti je mashtrus

dhe i korruptuar përherë!

 

Sa dëgjoi këto fjalë tigri iku me vrap

Mos e arrestonte SPAK.

Dhe tha me vete:

“Vdekja më ka harruar!

Jam i lumtur

i korruptuar”!

 

Iku në Angli!

Qejf o qejf!

S’e kërkon më njeri!

 

Projekti

 

Stani me dele e dhi

S’bëri kurrë prokopi!

 

Mblidhen bosat e pyllit nga çdo anë

Vendosën ta ndryshojnë stanë.

 

Vendosën të bënin

një super stan.

Ta kishin për vete

dhe për dynjanë.

 

Një stan me lepura

ku t’i ushqenin me

shalqi e pjepra.

 

Projekti do të zbatohej në Berat!

Ishte projekt afat gjatë.

 

Shkuan si ekip në stan

Vendosin zagarin çoban.

E mori vesh mileti

U pajtua zagari dhe lepuri.

 

U zbatua projekti i ri

Ndrinte stani për bukuri.

Koha ka evoluar

Stani me lepuj ka avancuar.

 

Çobani dhe Shejtani

 

I miri i urti çoban

U bë mik me shejtan

E punësoi në stan

Mot-mot kaluan.

 

P*rdhi kali te stani

Na u mërziti çobani

I tha gruja çobanit:

-Betohem o çoban

Shejtani p*rdhi stan.

I tha gruas çobani:

“Pse e bëre o mavri”

I jep 10 napolon flori.

 

Shejtani e vështroi

Kur ai gruan pagoi.

Tha Shejtani: Çvete në shtëpinë tonë!

Kush e bënë e kush e merr gjënë!

 

Do të iki nga ky stan

Me ty s’rri o çoban!

Thuaj o lum e përrua!

Çfarë do ti nga mua!

Të livadhis në stan

Apo të meroj dynjanë.

U mendua çobani:

“Më zuri mat shejtani,

sa të prishet stani,

të bëjë ç’të dojë shejtani”.

Kohën që jetojmë

Shejtanët e drejtojnë!

 

Malet, lumenjtë, deti dhe shqiptarët

 

U mblodhën malet në majën e malit plak.

Kishin ftuar lumenjtë, detin dhe shqiptarët për darkë.

Senatori det do mbante një fjalim të gjatë.

Malet kishin kohë që me njëri-tjetrin ishin zëmëruar.

 

Erdhi koha për t’u pajtuar.

Lumenjtë e kthyen ujit lart.

Atje ku malet i kishte ftuar për darkë.

Edhe lumenjtë e tërbuar.

Erdhën për t’u pajtuar!

Kishin vite që njëri me tjetrin ishin tërbuar!

E muarën lehtë-lehtë e shtruar-shtruar

me sho-shokun për t’u pajtuar!

Erdhi senatori det pa vale, i qetë.

I tha senatori det, Malit plak duke i dhënë një duhan:

– Po shqiptarët vallë ku janë?!

U mendua mali plak duke ndezur një duhan si ‘partizan’:

-Njëri tjetrin po hanë, o senator, o shpirt, o xhan!

– Eh!.. medet, medet!

Mëndja është peshqesh s’ke ku e blen, – thanë lumenjtë.

 

Çekiçi-gozhda dhe dhoga

 

Çekiçi “kunjën” e kishte me dhogën.

Ndaj ftoi për darkë gozhdën.

I tha gozhdës: – Dëgjo moj motër!

Ty të kam si kumbar!

Ti ma di hall.

 

I thotë gozhda: – Fol more vlla ç’të ka ngjarë!

– Dhogën dua ta çoj në varr!

Ta zhdukja sa më parë!-i thotë çekiçi.

– Kjo punë s’na prish në “Pazar”!

Dhogën s’e kam në hesap e kandar!

Kështu çekiçi dhe gozhda shkuan tek dhoga.

Dhoga ishte forcuar ishte bërë si “kocka”.

Ajo s’e prishi terezinë.

E njihnte mirë me ta “armiqësinë”.

Filloi çekiçi ta ngul gozhdën tek dhoga.

Po s’ngulej që s’ngulej gozhda.

Gozhdës çekiçi i binte bam-bam.

Gozhda u shtremërua si kërrabë.

Çekiçit u tërbua.

Me gozhdën u zemërua.

Dhoga u tha dy fjalë: – Është zemra,

ajo që të mban gjallë!