Astrit Lulushi: Ndjenjë përjetë
Dashuria është ndër emocionet më të fuqishme që njerëzët janë mjaft të privilegjuar të përjetojmë. Ajo përfaqëson lidhjet e thella që krijojmë. Por ndërsa dashuria shpesh çon në ndjenja gëzimi të papërmbajtur, ajo gjithashtu mund të shfaqet në pikëllim të pabesueshëm, veçanërisht kur ata që duam nuk janë më me ne. Për ato kohë kur dashuria shkakton ndjenja të papërpunuara dhe të dhimbshme, duhet të kujtojmë fjalët e poetit të madh Alfred, Lord Tennyson që shkroi në një elegji për mikun e tij më të mirë: “Është më mirë të kesh dashuruar dhe humbur se sa të mos kesh dashur kurrë”.
Fundi i marrëdhënieve fizike me njerëzit nuk do të thotë se dashuria duhet të shuhet. Në fakt, do t’i bënim një shërbim të keq kujtimit të tyre nëse do të shpërfillnim dashurinë që ndamë dikur me ta. Ndërsa rrethanat mund të ndryshojnë dhe njerëzit mund të largohen, ne nuk duhet të harrojmë ose mohojmë lidhjen e thellë që ekzistonte dikur dhe na ndihmoi të na formonte në njerëz që jemi sot.
Dashuria e vërtetë është e përjetshme, thotë Balzaku, e pafundme dhe gjithmonë si vetvetja; është e barabartë dhe e pastër, pa demonstrata të dhunshme; shihet me qime të bardha dhe është gjithmonë e re në zemër.
Dashuria mund të ndryshojë, por jo thelbi. Ajo që kemi shijuar dikur, nuk mund ta humbim kurrë. Gjithçka që duam thellë bëhet pjesë e jona. Ata që duan përtej botës nuk mund të ndahen prej saj. Vdekja nuk mund të vrasë atë që nuk vdes kurrë. Dashuria nuk dorëzohet, nuk e humb kurrë besimin, është gjithmonë shpresëdhënëse dhe duron në çdo rrethanë. Ajo është energji: nuk mund të krijohet dhe as të shkatërrohet. Ajo thjesht është dhe do të jetë gjithmonë, duke i dhënë kuptim jetës dhe drejtim mirësisë.
Mënyra e vetme për të pasur dashuri të përjetshme është të mos e lini kurrë zemrën tuaj të harrojë se si është të jetosh pa të.
Jeta është e përjetshme dhe dashuria është e pavdekshme, dhe vdekja është vetëm një horizont, dhe një horizont është asgjë, përveç kufirit të shikimit tonë.
Koha është / Shumë e ngadaltë për ata që presin / Shumë e shpejtë për ata që kanë frikë / Shumë e gjatë për ata që hidhërohen / Shumë e shkurtër për ata që gëzohen; / Por për ata që duan, / Koha nuk është.
Truri mund të marrë këshilla, por jo zemra, dhe dashuria, duke mos pasur gjeografi, nuk njeh kufij: peshon dhe zhytet thellë, pa marrë parasysh, ajo do të ngrihet dhe do të gjejë sipërfaqen.
Nuk është e mundur të dashurosh dhe të ndahesh. Do të dëshironit që të ishte. Ju mund ta shndërroni dashurinë, ta injoroni atë, ta ngatërroni, por nuk mund ta hiqni kurrë nga vetja. Poetët kanë të drejtë: dashuria është e përjetshme.
Çfarë është pikëllimi, nëse jo dashuria këmbëngulëse?
Dashuria është emblema e përjetësisë; ajo ngatërron të gjithë nocionin e kohës; fshin çdo kujtim të një fillimi, çdo frikë nga një fund.
Historia e dashurisë nuk është e rëndësishme – ajo që është e rëndësishme është se dikush është i aftë për të dashuruar. Është ndoshta e vetmja paraqitje e shkurtër që na lejohet përjetësia.
Nëse njerëzit që duam na vidhen, mënyra për t’i mbajtur ata të jetojnë është të mos ndalojmë kurrë së dashuruari ata. Ndërtesat digjen, njerëzit vdesin, por dashuria e vërtetë është e përjetshme
Mungojnë ato që kam dashur dhe që nuk janë më me mua, por shoh se jam mirënjohës që i kam dashur. Mirënjohja e ka mposhtur përfundimisht humbjen.
Please follow and like us: