Astrit Lulushi: Bashkim

Indianët e Amerikës së Jugut kanë një legjendë:
Zoti, thonë ata, në fillim i bëri njerëzit që të mos kishin nevojë të punonin: ata nuk donin as shtëpi, as rroba, as ushqim, dhe të gjithë jetuan deri në moshën njëqind dhe nuk dinin se çfarë ishte sëmundja.  Kur pas ca kohësh, Zoti shikoi se si jetonin njerëzit, ai pa se, në vend që të ishin të lumtur në jetën e tyre, ata ishin grindur me njëri-tjetrin dhe, secili duke u kujdesur për veten e tij, i kishte sjellë gjërat deri aty – nga jeta e mirë në të mallkuar.
Atëherë Perëndia tha me vete: “Kjo vjen nga jeta e tyre veç e veç, secili për vete”. Dhe për të ndryshuar këtë gjendje, Zoti i rregulloi gjërat në mënyrë të tillë saqë u bë e pamundur që njerëzit të jetonin pa punuar. Për të mos vuajtur nga të ftohtit dhe uria, ata tani ishin të detyruar të ndërtonin banesa, të gërmonin tokën, të rritnin e të mblidhnin fruta dhe drithëra. “Puna do t’i bashkojë ata”. mendoi Perëndia. “Ata nuk mund të bëjnë veglat e tyre, të mbjellin e të mbledhin të korrat e tyre, të tjerrin e të endin dhe të bëjnë rrobat e tyre, secili për vete.  Do t’i bëjë të kuptojnë se sa më shumë të punojnë së bashku, aq më shumë do të marrin dhe aq më mirë do të jetojnë; dhe kjo do t’i bashkojë ata”.  Koha kaloi dhe përsëri Perëndia erdhi për të parë se si po jetonin njerëzit dhe nëse tani ishin të lumtur.  Por ai i gjeti ata duke jetuar më keq se më parë. Ata punuan së bashku, por pasi u ndanë në grupe të vogla; dhe secili grup u përpoq t’i rrëmbejë punën një grupi tjetër, dhe penguan njëri-tjetrin, duke humbur kohë dhe forcë në përpjekjet e tyre, kështu që gjërat u përkeqësuan. Duke parë që edhe kjo nuk ishte mirë, Perëndia vendosi të rregullonte gjëra që njeriu të mos e dinte kohën e vdekjes së tij, por të vdiste në çdo moment: “Duke ditur se secili prej tyre mund të vdesë në çdo moment,” mendoi Zoti, “ata nuk do të prishin orët e jetës që u janë caktuar, duke rendur pas fitimeve në një jetë që mund të përfundojë kaq shpejt”.
Por doli ndryshe. Kur Perëndia u kthye për të parë se si po jetonin njerëzit, ai pa se jeta e tyre ishte aq e keqe si kurrë më parë. Ata që ishin më të fortë, duke përfituar nga fakti se njerëzit mund të vdisnin në çdo kohë, i nënshtruan ata që ishin më të dobët, duke vrarë disa dhe duke kërcënuar të tjerët. Dhe ndodhi që vetëm më të fortët dhe pasardhësit e tyre nuk bënin punë dhe vuanin nga lodhja e përtacisë, ndërsa ata që ishin më të dobët duhej të punonin përtej fuqive të tyre dhe vuanin nga mungesa e pushimit. Secili grup burrash kishte frikë dhe urrente tjetrin. Dhe jeta e njeriut u bë edhe më e palumtur.  Pasi i pa të gjitha këto, Perëndia, për t’i ndrequr gjërat, vendosi të përdorte një mjet të fundit; ai dërgoi sëmundje të çdo lloji midis njerëzve. Perëndia mendoi se kur të gjithë njerëzit të ekspozoheshin ndaj sëmundjes, ata do të kuptonin se ata që janë mirë duhet të kenë mëshirë për ata që janë të sëmurë dhe duhet t’i ndihmojnë ata. Dhe përsëri Perëndia iku, por kur u kthye për të parë se si jetonin njerëzit tani që ishin subjekt i sëmundjeve, ai pa që jeta e tyre ishte edhe më e keqe. Vetë sëmundja që në qëllimin e Perëndisë duhej t’i kishte bashkuar njerëzit, i kishte ndarë më shumë se kurrë. Ata burra që ishin mjaft të fortë për t’i bërë të tjerët të punonin, i detyruan të kujdeseshin për ta në kohë sëmundjeje, por nga ana e tyre nuk kujdeseshin për të sëmurët e tjerë. Dhe ata që detyroheshin të punonin për të tjerët nuk kishin kohë të kujdeseshin për të sëmurët e tyre. Për më tepër, njerëzit i konsideronin shumë nga sëmundjet infektive dhe, nga frika se do t’i kapnin, ata jo vetëm që nuk afroheshin më shumë me të sëmurët, por edhe ndaheshin nga ata që frekuentonin të sëmurët.  Atëherë Zoti tha me vete: “Nëse edhe ky mjet nuk do t’i bëjë njerëzit të kuptojnë se ku qëndron lumturia e tyre, atëherë çdo gje është e kotë”. Dhe Zoti i la njerëzit. Dhe, të lënë në vete, burrat jetuan shumë kohë përpara se të kuptonin se mund dhe duhet të ishin të lumtur.
Vetëm kohët e fundit, disa prej tyre kanë filluar të kuptojnë se puna nuk duhet të jetë përfituese për disa dhe skllavëruese për të tjerët; se, me vdekjen që vazhdimisht kërcënon secilin prej nesh, e vetmja punë e arsyeshme e çdo njeriu është t’i kalojë vitet, muajt, orët dhe minutat që i janë dhënë në unitet dhe dashuri. Ata krijuan kombe, që të durojnë së bashku vuajtje e sëmundje, jo të ndara; të jenë të lumtur, larg nga përçarja.
Por ka edhe nga ata që nuk binden, dhe janë për komb e flamur të ndarë.