Sadik Bejko: KATËR MOTIVE SHEKSPIRIANE

KJO NESËR, NESËR, NESËR

Kjo Nesër, Nesër, Nesër,

Na heq zvarrë me çapa të vegjël nga dita në ditë,

Der’ tek rrokja e fundit e kohës që mbajmë mend,

E të gjitha të Djeshmet mashtrueshëm na kanë sjellë në pritë

Në rrugën e Vdekjes së pluhurt.

Shuaju, shuaju, o qiri jet’shkurtë!

Jeta nuk është gjë tjetër veç një hije që ec a një aktor i mjerë

Që në një orë të vetme fryhet, e pastaj është gjithë pezmatim,

E pastaj harrohet. Jeta është një përrallë,

Q’e tregon një i marrë gjithë tinguj dhe tërbim,

Që nuk thotë asgjë e nuk ka asnjë kuptim.

Shqipëroi: Rudolf Marku

Boris PASTERNAK

1890-1960

HAMLET

Mërmërimat shuhen; hyj nga anësoret,

Përkulur në tunelin që të çon në skenë.

Përpiqem të kap një jehonë në distancë,

Hypje-zbritjet e fatit që në botë marrin dhenë.

Mijëra tejkqyrëse teatri më shohin,

Përmës errësirës më drejtohen në sy;

O Ati im, të lutem bëj të mundur,

Që kupa e helmit tek unë të vijë.

E dua kokëfortësinë e papërkulur tëndën,

Isha gati të luaj at’rol që m’ kërkon;

Por drama të tjera tani luhen në botë,

Më nxirr nga kjo shfaqje sa nuk është vonë!

Aktet e dramës tashmë janë shkruar,

Dhe nga rruga e nisur nuk ka më kthim,

Jam i vetëm, në një det filistinësh tek mbytem;

Jeta nuk qënka mes fushave, një udhëtim!

1941 (përfshirë më vonë në romanin ‘ Doktor Zhivago’)

Shqipëroi: Rudolf Marku

Sadik BEJKO: HAMLETI

Kjo poezi e poetit Sadik Bejko është botuar, nëse nuk më gabon kujtesa, në vitin 1972. Një poezi që tërhoq menjëherë vëmendjen e lexuesve. Ismail Kadare e lavdëroi këtë poezi, duke treguar se si, gjatë vizites së tij në Elsinor, te Kështjella e Hamletit, Danimark, pak muaj më vonë, i kishte ardhur ndërmend vetvetiu pikërisht kjo poezi e Bejkos! Koha kur poetët lavdëronin krijmtarinë e mirë poetike mes kolegësh, dhe kjo nuk përbënte asnjë çudi.

Kur në histori fryjnë erërat

dhe shemben muret e kalbura të botëve,

kur kombet, shtetet shkunden si fletët

në vorbullën e madhe të shqotave,

ti vret naivitetin e shkollarit,

vështron shekujt nga kështjellat bosh,

braktis skenat, del prej ekranit,

nuk pyet më: “Të rrosh a të mos rrosh”?

Pa i hedh përsipër dashurisë,

shtjella monologësh si savanë:

kënga e fundit e mjellmës Ofeli,

fashitet brigjeve, ujërave në valë.

Dhe ecën mespërmes tragjedisë

nën monologët e ankthët si nën barrë,

shkel e harron ëndrrat e rinisë

në erë e mjegulla kurthesh vërdallë.

Kur në histori fryjnë erërat e janarit,

kur shemben skenat, ekranet mbesin bosh,

ti me shpatën në emër të birit e të atit,

nuk pyet më: të rrosh a të mos rrosh?

Rudolf MARKU

(Poezinë më poshtë e kam shkruar dhe botuar në vitin 1984. Është recituar në një Festival të Poezisë në vitin 1989, në një kryeqytet ballkanik).

AKTORËT SHEKSPIRIANË

Në sallë u shua dhe duartrokitja e fundit

Veç fëmija më i vogël tek dilte kthente kokën pas,

Sikur ta dinte se pikërisht tani është koha.

Pa hequr rrobat e aktorëve, pa çbërë makiazh,

Nga prapa perdesh të rënda dalin aktorët;

Hamleti me vrasësin e të atit shkëmbejnë duhan,

Dhe thonë se plazhin do ta kalojnë bashkë,

Duke ndërruar pikëpamje të njëjta kundër fantazmës;

Makbethi me thikën e Bankos qëron një mollë

Dhe e ndan përgjysëm me mbretin Dunkan,

Romeon e pret një ftesë për divorc,

Me gruan e tij të dashur Xhuljetë,

Dhe të gjithë këto pa perde, pa biletë !