Zana Tako: Bashkëbisedim

Ku ishe mbrëmë?

– Po të kërkoja ty…

Po unë nuk të pash!

– E di, nuk dukesha..

Përse fshihesh?

– Nuk e di, më duket se ndihem më mirë kështu!

Po përse më kërkon atëherë?

– Sepse të ndjej..

Nuk e di, si duhet të të kuptoj?

– Me praninë time..

Edhe pa të parë?

– Po ti e di, largësia….

Oh, sigurisht, më doli nga mendja!

– Besoj tani e di ku ndodhem?

Po, e di ku të gjej!

– Po sikur të mos jem?

Do të kërkoj përsëri!

– Nuk lodhesh?

Lodhja nuk e lodh mendimin!

– As largësia?

Nuk ekziston për mua!

– Sa bukur e thua…

Po, e bukur, si fjalëza jote që nduk shpirtin! Më bëj pak vend aty..

– Ku? Brenda shpirtit?

– E ku tjetër?

A është shpirti im aq i madh sa ti?

– Edhe në qoftë i vogël do të zvogëlohem sa shpirti yt!

Nuk ke frikë?

– Nga kush?

Se ndoshta nuk del më nga shpirti im?

– Jo, kam frikë vetëm mos shpirti yt ngushtohet nga unë!

Si të të besoj?

– Eja, afrohu pak!

Ja tek jam!

– Shihe diellin…

Po, e shoh!

– Thuaj, “të dua!”

Të dua dielli im!

– Mbylli sytë tani!

Ja, po i mbyll…

– E sheh diellin?

Po, e shoh!

– Thuaj, “të dua!”

Po, të dua dielli im!

– E sheh? Jam diell që nuk shuhem, jam zjarr që ngroh, e kjo dritë e ngrohtësi nuk soset kurrë, si vetë dashuria, që lind brenda diellit, e jeton brenda tij në përjetësi!