Astrit Lulushi: Vetmia

Është koha për të përmbledhur gjërat. Një përpjekje e fundit për të shitur të paktën laptopin që përmban shkrimet dhe poezitë që pak a shumë ia kam kushtuar jetën.
“Dhe ja ku kemi ardhur në fund”, u them gishtave të ndalojnë. Pres të ngrihen nga tastiera. Të marrin frymë plotësisht nga ajri i nënqarkull i dhomës dhe të ndjejnë, si gjithmonë, trishtimin shkatërrues që vjen nga recitimi i vargjeve mbyllëse.
Lëshuan disa lotë natyralë, por i fshinë shpejt; bota ishte e gjitha para tyre, ku të zgjidhnin vendin e prehjes. Dorë për dore me hapa të ngadaltë, përmes Edenit morën rrugën të vetmuar.
Me këto fjalë ndjej vajzën time pranë. Që kur lindi – dhe madje edhe më parë, si thjesht ideja e fëmijës që doja të kisha një ditë – të cilën e imagjinoj pa ndryshim duke dalë nga kopshti dorë për dore.
Vetmia, vazhdoj unë. Kjo është ajo që vjen me të vërtetë. Jo e mira kundrejt së keqes, jo fushatë për t’ua ‘justifikuar njerëzve udhët e Perëndisë’. Është rasti më bindës që kemi – më bindës se çdo tjetër në vetë Bibël – që ferri është i vërtetë. Jo një gropë e zjarrtë, jo një vend i lart e poshtë, por tek ne, një vend në mendje. Të njohim veten dhe, nga ana tjetër, durojmë kujtimin e përhershëm të vetmisë. Për të dalë jashtë. Të endesh vetëm. Cili është fryti i vërtetë i mëkatit fillestar? Vetëbesimi! Aty kanë mbetur të porsamartuarit tanë të gjorë, së bashku, por në vetminë e vetëdijes. Ku mund të enden ata tani? ‘Kudo!’ thotë gjarpri. ‘E gjithë bota është e tyre!’ E megjithatë ata janë të dënuar të zgjedhin vetë ‘rrugën e vetmuar’. Është një udhëtim i frikshëm, madje i tmerrshëm. Por është një gjë që duhet të përballemi të gjithë ne, po aq sa tani ashtu edhe atëherë.