Cikël poetik nga Bruna Gjoni Përvathi
Ti je diçka përtej meje
Ti je diçka përtej meje
Diçka përtej dritës
që vjen e ma thyen
errësirën
(Hapurazi i mbaj krahët)
Si flamingot që sivjet
zbritën në Lagunën
e Vainit…
e në majë gishtash
improvizuan pirueta
malli,
Ti je përtej muzës
Diçka përtej fantazisë
që më mban zgjuar
(Mbi shpinë ngarkoj
vetminë)
Si karvanë ciganësh
që enden brigjeve
të Drinit e me thupra
shprese, thurrin ditët.
Ti je diçka përtej lëkurës…
Përtej fjalës
Përtej prekjes…
Përtej lutjeve
…..
…..
…….
……
Je frymë.
Bie shi në Bruksel
Laget qyteti (edhe pse
mua më duket se ky
qytet nuk thahet kurrë)
Vizatoj me gisht në
xhama metrosh fytyra
të akullta, buzë
të ngrira… sy të plogësht
që nuk shoqërojnë
askënd.
Vetëm fytyrën time,
buzët e mia, sytë e mi
nuk i vizatoj dot..
Ato më tjetërsohen në
stacione ku ndjekin
udhëtarët e panjohur
…për të gjetur ty…
Këtu qielli ndahet në
dy kohë
Trupi im ndahet në
mijera copëza
magnetike që
përthithin stinën
e luleve…
stinën e zambakëve
të bardhë që këtu
paskan çelur pa ikur
dimri…
E unë në vagona
tramvaj mësoj nga një
fjalë të re (të vendasve)
Në këtë qytet të madh
…me ndërtesa të larta
ku gishtërinjtë e mi
nuk mbrijnë për të
vizatuar fytyra të
akullta… buzë të ngrira…
sy të plogësht që nuk
shoqërojnë askënd…
Bie shi në Bruksel…
shumë shi…
Xhaketa ime mban
ende zemërimin e ikjes,
dëshirën e kthimit…
(Jaka e kadiftë më
mban ngrohtë)
Të dy xhepat i kam
mbushur me duar
Edhe duart e tua i kam
futur aty, në atë
ngushticë të vogël ku
shiu nuk lag…
Dhe ndjej sesi
gishtërinjtë tanë
formojnë zemra
të thyera
Nga largësitë
Bie shi këtu… shumë
shi
Vetëm ylberët
ngjasojnë me lulet
…kur del dielli.
Dashuria nuk është premtim
Nuk dua të më
premtosh asgjë…!
Dashuria nuk është
premtim..
Më kujtohet sesi sytë
tanë i thyen kufinjtë…
Shkelën hartën ku
kufizoheshin lotët,
Brengat…
Sinfonia e zbrazët e
krahëve që ikën…
Hapa…
Gjysmë hapa…
Gishtërinj…
Thëllim…
Frymë…
Oshëtim muzgjesh…
Përdëllim agesh…
Vetëm një pikëz drite
varej në gjymtyrët e
thyer të Majit.
Edhe unë nuk të
premtoj asgjë!…
Dashuria nuk është
premtim…
Të kujtohet sesi zemrat
tona fluturuan qiellit?
Një ëndërr e madhe sa
vetë ëndrra na lidhi
me lastarë lulesh…
Ne e dimë… tani nuk
jemi më njerëz…
Jemi yje që u bëmë dritë…
Dashuria nuk është
premtim…
Ajo është rrënjë e fortë
që nuk thahet!
Pa vak’
Të tan’ s’kan vak…
As hana…
As dielli…
As nadja…
As mramja…
Tê tan i majn mathun
këpucêt…
Për dreq… s’ka vak
kërkush…
A thue jan t’mërdhitun
prej kohës…?
Edhe njata qi don me i
pas t’lidhun pas vedit,
nuk kan vak…
Ditët i kan t’zanme…
Mramjet ala ma
shumë…
E kur nis e bahesh gadi
me ik dhe ti…
T’vijn njat…
T’futen n’tesha
pahiri…
E t’gugasin n’vesh rrena t’vjetra…
E thon edhe librat e
shejtë
Se kena ardh për
pak…
E jetën e lumnueme
kena me e gzue
n’qiell..
N’tokë jena shtegtar
t’egër q’e ham njani
tjetrin, pa e ni.
M’sheftas teje kam vizatue nji qiell t’mbushun me lulkuqe…
Dy gota me ven…
Zogj t’ligsh dimnit…
Kepa t’mbuluem me
akuj pritjesh
Ty…
Ty t’kam ba diell…
Q’prej ditës kur
m’puthe..
Shtegtoj…
M’shelem n’dry…
Lutem tinëz kur n’qytet
bie kumona
E kur nata l’shon hijen
e frikshme, i gzohem
edhe yllit ma t’vogël
t’qiellit prej letre.
Ty t’kam ba diell…
Me m’ra rrezja jote e
me m’zan përfun
Me mi djeg t’tana
teshat e trupit
Vetëm qiellin e kam
veshun me rroba t’kuqe
n’shenj dashnie
Me m’dasht…
Na
Ti je i qepun n’mue me
pej t’lyem n’ngjyrë të
gjakut.
M’i ke arnue plagët e
marrë dimnave.
E unë nuk t’la
me m’ikë…
T’kam rrethue me zjarr
zemre.
Me degë t’kumbullës
së lulëzueme t’baj
dritë…
Unë jam e qepun n’ty
me pe t’hollë
mëndafshi,
me ta mbajtë t’butë
lëkurën tande prej
burri.
E ti nuk m’len me ikë.
M’ke rrethue në bebe
t’synit.
Me ma ba edhe ma
t’bukur dashninë.
Na jemi qepë n’trup
t’njeni-tjetrit me pej
t’padukshëm.
E gjylpanën e kemi
hupë…
T’lazdruem prej dashnie
Ti m’puth…
M’don…
M’rren…
M’travlon orêt…
E prap m’vjen me buz
n’gaz si Drini
n’vjesht, kur fillojnë e
bijn ujnat prej mali…
Ti mi ban orët muj, kur
t’pres
E muajt mi ban or’ kur
t’bjen idhnimi
Lazrohesh me nje got
venë t’kuqe
Dehesh me pikën
e parë… si toka prej shiut,
kur bjen n’verë
Ti m’puth…
M’don…
M’rren…
Kajherë ma plas
grimën e shpirtit tu
m’helmue me fjal…
e kur t’bjen mërzia…
Vjen e m’ha si kokrra
shege.