Çajup Kajtazi: GURË HËNE

Poezia “Gurë Hëne” e Çajup Kajtazit paraqet një reflektim të ndjeshëm mbi temën e heshtjes dhe shpresës në kontekstin e ndriçimit të brendshëm. Në këtë vepër, autori përdor metaforën e “gurëve të hënës” për të simbolizuar një formë të ndriçimit dhe orientimi në një mjedis të errët dhe të heshtur. Imagjinata e poetit krijon një hapësirë ku fjalët zhduken dhe mbetet vetëm një botë e brendshme e thellë, e cila është e mbushur me kërkesë për dritë dhe kuptim.

Në një ambient ku mungesa e fjalëve dhe shenjave krijon një ndjenjë të thellë të vetmisë dhe sfidës, poeti qëndron me një qëndrim të qëndrueshëm dhe të duruar, duke pritur një dritë që do të ndihmojë në ndriçimin e rrugës së tij. Përmes kësaj metafore, ai sugjeron se edhe në thellësitë më të errëta dhe më të pasigurta, shpresa dhe drita vazhdojnë të ekzistojnë si një forcë e brendshme që ofron drejtim dhe ngushëllim.

Kjo poezi përshkruan një proces introspektiv, ku në përballje me errësirën dhe pasigurinë, individi ruan besimin dhe qëndrueshmërinë, duke vazhduar të shohë “yjet në qiell” si një simbol i shpresës dhe mundësisë për një dritë të ardhshme. “Gurë Hëne” është një reflektim i fuqishëm mbi përpjekjen dhe qëndrueshmërinë për të gjetur kuptim dhe ndriçim në mes të sfidave dhe vështirësive që përjetohen në jetën e përditshme.

GURË HËNE

Ju jap gurë hëne,

Më shikoni me sy të ftohtë,

Në heshtje mbetet një botë,

Ku fjalët zhduken në hije.

Nuk dorëzohem, në heshtje pres,

Një dritë që na çel rrugën,

Sepse edhe në humnerën më të thellë,
Unë ende shoh yje në qiell.