Cikël poetik nga Avdush Canaj

 

FAJET LËRMI MUA

Në klasë një zambak

në faqe më puthi pak.

 

Në faqen si të pjeshkës

me zefir prej bjeshkës.

 

Mësuesja fustanqershi

na qortoi me sy.

 

Unë zogëz në mal

si t`i them: Më fal?

 

Zemra u lumturua:

Fajet lërmi mua!

 

MALLI

Mes librash në vitrinë

dëgjohet një mandolinë.

 

Ç`perlë melodie!

Malli yt i bie!

 

Ai mall te pragu

në lotin e një vargu.

 

Pyet një valëz deti:

Kush tha se vdiq Poeti?

 

S`gënjejnë as harabelat,

mandolinës sate

heshtja ia zgjoi telat!

 

A PUTHËN VALËT

– A puthën valët?

– E dinë, gjysh, koralet.

– E peshqit e thellësive?

– Pyeti faqet e simpative.

– Po pulëbardhat mbi det?

– Të tregojnë ato vet`.

– Dielli a puthet

me lulëkuqet në arë?

– Puthet, puthet,

flutura e ka parë,

edhe harabeli

kur vjollcën përkëdheli,

i pëshpëriti n`vesh ngadalë:

Ti je vjershë me petale,

unë gjeneral!

– E, si po e di, bombon?!

– Aiii, gjysh, shumë po kërkon!

T’i puth pakëz sytë!

Zogu i fantazisë më çuçurit!