Sadik Bejko: Shtegëtimet

 

Jeta ime si e zogjve

E ajërt,

e sertë, e pangulur,

Në trille natyre, egër.

Dru më dru folenë

sa te një pyll, te shpella tej, e verbër.

 

Thyhej dega,

pylli në shkulme ere,

pa çati, pa truall

ia nisim prapë nga e para:

pak ajër

në kupëzën e një gjetheje qiell,

në sqep – ca fara.

 

Një trastë dejesh e puplash

varur te krahët

gatshëm…

Në nevojë të gjenden përherë:

një kafshatë tokë,

një gllënjkë me qiell.

 

Stuhi, stuhi

Egërsim i përkohshëm,

drejtpeshim i ri i ajri

gjer te një fletë e re qiell,

te një bisht luge tokë

me dheun sheqer.

 

Fluturo, bjer, përplasu.

 

Por kështu zogjtë

i shpëtoja nga mpirja,

nga uji i ndënjur në pellg,

nga gurët e thërrmueshëm,

nga myshku i lodhjes

te drurët pleq.