M’i morën të gjitha…

M’i morën të gjitha…

guximin,

dhe frikërat e mia më të mëdha

Më vodhën heshtjen

tani vetëm flas…

për rrugë pa krye e stinë të marra

Pa gjumë shoh endrra

e kohën s’e mat

Mi morën të gjitha…

lirinë, burgun dhe rrugën përmes

Jam një rrëmujë tani,

nga ato të mëdhatë

që vjedhësit pas e lënë.

 

Të vdekurit flenë

Të vdekurit flenë

gjumin e fundëm

Me gurin e varrit, kohës trokasin

 

Të gjallët nuk flasin

e në skaj të dilemës

Neuronin e harresës, përkundin shtratit

 

Të mençurit matin

me tingullin e lëkurës

Një betejë të humbur, fund e krye

 

Të marrët nuk ndalen

me fuqinë e zbrazjes

Tejkalojnë guximin, pa iu trembur fatit

 

Njerëzorja sheh pjerrët

Është epokë e zmbrapsjes

Shekulli i njëzetenjë, marshi i djallit

 

Dhe bota flaket

e shuan fjalët

nën qiellzën e lagësht…

 

Është nëmur bota

sa ngushtë i rri mosha

më lini pak të shlodhem, kam drojë.

 

Të tjerat m’i jep Atdheu

Nuk kam ardhur të luaj teatër,

ndaj uleni siparin.

 

Jam një e huaj;

kërrus aromat e syve, sjellë nga toka ime.

 

Të huaj kam shtëpinë dhe gjumin e pakët,

si udhëtim vajtje-ardhje bëj çdo natë.

 

Ndaj shihmëni pa mëri;

nuk kam ardhur t’ju futem

në zemër të kujtesës,

as t’ju gdhend të ardhmen.

 

Fati im është hija ime

që mbillet e korret çdo stinë.

 

Flamurin tim me shkabë

nuk ia valëvis vjeshtës së tretë,

sepse kurrë nuk fryu erë e marrë

në ballkonin nga sheh ky qytet.

 

Ju përkas në letra me dy gjysma atdheu;

udhëtoj mes tyre me varkën e syve;

në net mërzie ajo shpesh më mbytet…

 

Por nuk kam ardhur të shoh

dritaresh të avullta mallin tim të pafuqi,

kur lëpin plagët.

 

Prej shenjash ndaj stinët,

por gjithmonë bën dimër;

yjet mezi shihen, vonon perëndimi.

 

Lotët përveshin mëngët,

hakërrehen mollëzash,

qëkur mbathën heshtjen,

morën ngjyrë ndryshk.

 

Por nuk kam ardhur të buzëqesh,

fshehur buzëve,

as të blej varre për të ngulur rrënjët.

 

Jam veç shtegtare;

nga faqja e pasme e diellit

rishpik horizonte dhe i shtrëngoj dorën dhembjes.

 

Guxoj të humb, duke matur etjen

pa tradhëtuar ëndrrat, në gojë të reshjeve.

 

Por nuk kam ardhur t’ju marr lirinë,

veç doja të rritem;

kurrë nuk jam mbytur nga dallgë zilie.

 

Një copëz më duhet, një copëz marrjefrymë;

urtë kur të plakem, ta kthej në shtëpi.

Nuk kam ardhur të zbardhem këtu…

 

Zakonet e mia

Zakonet e mia janë kremastarë të pluhurosur

që bëjnë me dije se shpesh për të mbijetuar

mbërthejmë veten në të njëjtën rutinë…

Koha ikën me trishtimin e diellit kur i zë reja, dritën

Të qënit e dobët, është të rizgjosh frikën

kur takon guximin,

është të mësosh si të vdesësh përbrenda

nga pak,

çdo ditë…

duke besuar se pas shpinës tënde

është kaq pranë mosha e harrimit.

 

Pesëdhjetë vitet e mia fatlume, ishin zakone

që mu servirën si dhuratë

kur prisja në vendin ku e ardhmja premtoi

se do ta njihja kur të vinte

nga e njëjta veshje si dikur.

 

U ngopa qetësie, as etja smë ndahej

në të njëjtin shtrat dremitnin vdekja dhe e gjalla

pa ngrohur egon nga një përqafim i ri

‘Rehatia’ nuk duhet numëruar te mrekullitë.

sepse ditën që oazi i saj bëhet det

do të duhet të thuash mes dallgësh

lutjet e mëshirës.

 

Tani e di,

jeta është një pëlhurë zakonesh

që shpesh ia veshim dritës, në shtëpinë e braktisur,

për t’mos trokitur askush.