Irena Kuka Dragoti: Atdhe “borxh”

Atdhe “borxh”të dhamë

kujdesu për shpirtin e tij

Mos “i zhvish” krahët që t’u hodhën supeve

kur të braktisi toka e nënës

Ndoshta do të luash,

ndoshta të vjen turp kur kujtohesh

se zëri dhe e qara e atdheut të ri nuk të dhembin

Ndoshta të ka dalë nga mendja se hapësira që të dhanë

nuk është historia e gremit dhe rrushit

kurse e panjohura që na ndan u thellua nga himni yt i urisë

Mrekullia përveshi muret e zemrës kur lypi ndihmë katastrofa

por nga të gjitha cilësitë, ti mbathe veç shpërfilljen

Je loti që nuk kupton sytë

pa takuar fuqinë e përbuzjes

dhe pse lumi i së vërtetës tënde na përmbyti pragun

e shtoi një dhembje për kockat e atdheut tim me artrit

Në qiell rri ende një re e pakrehur gri

që duket sikur të ndjek kaq vite

mbi shpatulla udhësh pa kthim

me sy të nxehtë xixëllonjash

pa stinë vere brenda

Droja e së huajës,

është lulja që u kalb e para në kopshtin e ri

pemët tani lidhin dy sytha njëherësh

Ke radhën t’i vaditësh…

Udhët tona nuk rënkojnë sa herë i mëshon së drejtës

në qafën e malit përballë dhembjes…

Po këndon qyqja

Ndjell sërish një katastrofë

atë të verbërisë, kur zgjedh të mbetesh i huaj

në shtëpi

kur fjala vëlla nuk të mjafton