Albspirit

Media/News/Publishing

Sadik Bejko: Burrnesha

 

Jo ti e vërteta,

Dhe unë S. Bejko jam burrnesha. Fytyrë rrudhash vijëzuar

Ball, mollëza, nofulla, veshë, qafë

Prerë thellë… tela të pështymës së gjarpërit a të merimangës…

Syri, veç syri kthjellët e shpues

në hartë ferri shpues – far i pagjetur humnere –

Mjegullimin e rrudhave në kockë

Në kërcurin e dhimbjes lidh, në pa fillim e  fund.

 

Barabare, për ju. Syri im

në pleqëri

në fytyrën a  lëvoren e rrudhur të pjeprit dimërak

ngulur fort si  gozhdë e zezë, si pus në borëtim hënor, syri im i gjallë

dhembjen e flakëron

thëngjill i zi,

përzishëm e jeton…

Sy, a plumb vërtitës në ajër

kohët, veten vret, të tjerët tej  tmerron.

 

Një burrneshë. Njëra nga ato.

Një gjeth si e zeza e grykës së pusit në brymësi të thinjur hëne,

akull i zi burimi në borësi të ngrirë vizatuar,

në asht gruaje të mohuar,

në gjoks vluar, groposur në mish të vërtete.

Një burrneshë.

 

– Ke helm, helmon

Ujë në tubacionet e qytetit më thanë.

Me që e thoni ju, paskam male me helm.

– Ke zjarr të shpërthesh në flakë

çerdhet, kopshtet  e fëmijëve të qytetit.

– Ke dinamit, më thanë, hedh në erë galeritë e qymyrit

galeritë ku punoja vetë.

– Dinamit e tritol kam, thashë,

Në gjithë lëngun e pështymës e të gjakut, si një agim miniere me ar, me shpërthime e fishekzjarre vdekjeje jam.

 

Një burrneshë. Nuk e mohova armik i jetës jam.

I vetes sime. I vetes më parë se gjithçka.

(Thonë sot) barbar, (thonë sot) primitiv.

Në mjegullimin e rrudhave si në fundin e pusit

tej fijeve të merimangës,

bukë bajate që nuk e ha as qeni… kjo jam.

Syri im i trishtimit-

Frut vdekur që kohërat nuk e tresin

Toka s’më jep varr as gur, a qefin për savan.

Burrneshë – kockë e hedhur tej

Pa qiell, pa ajër, tokë e pa taban.

Mohuese e jetës?

Një fat që keq a mirë e mbarta,

fat që veç të tillë mund ta kisha

e kam.

https://kohajone.com/kultura/sadik-bejko-skalit-gjamshem-shpirtjen-e-tij-ne-vargjet-e-poezise-burrnesha/

Please follow and like us: