Irena Kuka Dragoti: Përjetësi…

 

Veç ta shohësh, shkrepëtimën se si bie

mbi romancën e kanatave të hapura të dritares

me stuhinë

përjetësi e drojtur, që premtohesh

nga katër buzë

kur beson se nuk  ke arsye të njohësh zemrën

kur errësira kërcet gishtat e lodhur

si një instrument frymor, që gromësin nga stomaku

me sytë e mbyllur…

 

Përjetësi që fillon si rrugë udhëtare

gjersa ndanë saj, bie hija

e ndonjë shelgu lotues.

 

Në fillim e lexon nga fjalët

gjersa zhvesh hiret në qiellzë

si një rënkim që lehtëson brinjët.

 

Ndahet në dy gjysma, kur mbledhim ëndrrat

si kristale kripe, në djersitje pëllëmbësh

ngushëllohet duke pritur, përrallën

me atë dasmën e xixëllonjave mbi liqen

ku yjet rrinë më afër se ëndrrat.

 

Përjetësi është si të mbetesh gjallë

kur ke ikur..

I përjetshëm kujtimi i saj…