Tri tregime nga Çajup Kajtazi

 

Flutura dhe ngjyrat e dashurisë

 

Në një pyll magjik, ku dielli gjithmonë shkëlqente butë përmes gjetheve të gjelbra, jetonin krijesa të ndryshme, por asnjëra nuk ishte aq e dashur dhe aq e magjishme sa fluturat. Ato ishin mbretëreshat e fshehta të pyllit dhe çdo pranverë e mbushnin hapësirën me ngjyra të ndritshme, duke sjellë një gjallëri që vetëm natyra e tyre mund ta përçonte.

Një ditë, një flutur e vogël me krahë të argjendtë, e quajtur Aksa, zgjoi pyllin me një pyetje që e shqetësonte prej kohësh: “Pse ne, fluturat, kemi kaq shumë ngjyra? Çfarë kuptimi kanë ato”?

Ajo fluturoi tek pema më e lashtë e pyllit, ku jetonte një zog i moçëm i quajtur Zogu i Diturisë. Ky zog ishte i njohur për urtësinë e tij dhe për përgjigjet që ofronte për të gjitha pyetjet që banorët e pyllit mund të kishin. Aksa iu afrua dhe, duke u dridhur nga emocionet, e pyeti:

“Pse kemi kaq shumë ngjyra? Çfarë do të thotë kjo për ne dhe për pyllin”?

Zogu i Diturisë buzëqeshi ngrohtësisht dhe tha: “Ngjyrat tuaja, o Aksa, nuk janë vetëm për bukuri. Ato janë mesazhe dashurie për pyllin dhe të gjithë banorët e tij. Çdo flutur bart me vete një histori, një kujtim dhe një emocion, të cilat i shpërndan përmes krahëve të saj me çdo fluturim. Ato ngjyra janë dhuratë për çdo krijesë që jeton këtu”.

Aksa nuk ishte e bindur plotësisht dhe vazhdoi ta pyesë: “Po si mund të jenë ngjyrat dhuratë, kur ato thjesht shihen e shkojnë? Çfarë ndryshojnë ato”?

Zogu i Diturisë e pa thellë në sytë e saj dhe tha: “A ke parë ndonjëherë një ditë të trishtë kur qielli është gri dhe pylli duket i qetë, pa jetë? Atëherë vijnë fluturat, me ngjyrat e tyre, dhe fillojnë të fluturojnë nga lulja në lule. Kjo gjallëri zgjat vetëm disa momente, por secili që i sheh ndien diçka të veçantë brenda vetes. Ato sjellin lumturi, ngrohtësi dhe dashuri. Fluturat janë një kujtesë që edhe në ditët më të errëta, ngjyrat ekzistojnë për të na kujtuar bukurinë e jetës”.

Aksa u habit nga fjalët e zogut, dhe ndërsa fluturonte mbi pyll, filloi të vëzhgonte me kujdes. Ajo pa kafshët e pyllit, drerët, lepujt, zogjtë, të cilët ndalonin për një moment për të parë fluturimin e fluturave. Çdo buzëqeshje, çdo shkëlqim në sytë e tyre tregonte që, edhe pse fluturat nuk qëndronin gjatë, ato sillnin dashuri dhe ngushëllim.

Me kalimin e kohës, Aksa filloi të kuptonte rëndësinë e fluturave dhe të ngjyrave të tyre. Krahët e saj të argjendtë, së bashku me krahët e miqve të saj me ngjyra të arta, të purpurta dhe blu, zbukuronin pyllin jo vetëm në dukje, por edhe në ndjenjë.

Një ditë, Aksa u ul pranë një luleje të vogël dhe u përshëndet nga një bletë e lodhur. Bleta, duke mbledhur nektar, i tha Aksës: “Sa herë që shoh fluturat, zemra ime ndien një valë gëzimi. Ngjyrat tuaja më japin forcë dhe frymëzim për të vazhduar punën time të përditshme”.

Kjo ishte një ditë e veçantë për Aksën, pasi ajo më në fund e kuptoi plotësisht se sa e fuqishme ishte dashuria që sjellin fluturat në pyll. Ngjyrat e tyre nuk ishin thjesht për bukuri fizike, por ishin si një përqafim për çdo krijesë që jetonte në atë vend të magjishëm.

Nga ajo ditë e tutje, Aksa fluturonte me krenari, duke ditur se çdo herë që krahët e saj dridheshin në erë, ajo po shpërndante dashuri, lumturi dhe shpresë në çdo qoshe të pyllit.

Dhe kështu, çdo pranverë, pylli mbushej me ngjyra, dhe të gjithë e dinin se ngjyrat e fluturave nuk ishin thjesht për sy, por për zemër.

 

Elefanti dhe Miu, miqësia përtej frikës

Në një xhungël të gjelbër dhe të gjallë, ku lulet e egra lulëzonin dhe lumi rridhte ngadalë, jetonte një elefant i madh dhe i fortë me emrin Lumo. Ai ishte më i madhi ndër të gjitha kafshët dhe të gjithë e donin. Elefanti mbante pemët e mëdha dhe i ndihmonte kafshët të kalonin lumin kur kishte përmbytje. Ai ishte gjithmonë i qetë dhe i dashur, një miqësor i vërtetë për të gjithë.

Por Lumo kishte një sekret, kishte një frikë të madhe nga diçka shumë e vogël, nga miu! Ndërsa ishte më i fuqishmi në xhungël, kurdo që shihte një mi të vogël, ai dridhej dhe ikte me vrap. Kafshët e tjera të xhunglës nuk mund ta kuptonin se si një kafshë aq e madhe si elefanti kishte kaq frikë nga një mi kaq i vogël.

Një ditë, Lumo po shëtiste pranë një liqeni kur papritur një mi i vogël, me emrin Pip, doli nga një gropë dhe qëndroi para tij. Lumo u tërhoq nga frika dhe gati sa nuk ra në ujë. Pip, duke e parë reagimin e tij, u afrua ngadalë dhe tha me zë të butë:

“Pse ke frikë nga unë? Unë jam kaq i vogël, ti je kaq i madh dhe i fortë”!

Elefanti u ndal për një moment dhe e pa miun me sytë e tij të mëdhenj të mirë. “Unë nuk e di pse kam frikë. Ti je kaq i vogël, por çdo herë që shoh një mi, ndiej një frikë të madhe që nuk mund ta shpjegoj.”

Pip, duke mos e besuar që një kafshë kaq e madhe kishte frikë prej tij, tha: “Po pse të mos bëhemi miq? Ndoshta nëse njihemi më mirë, frika jote do të zhduket”.

Elefanti e mendoi për një moment. Ndoshta Pip kishte të drejtë. Dhe kështu, ata filluan të kalonin kohë së bashku. Pip qëndronte në kurrizin e Lumos, ndërsa ai shëtiste në xhungël, dhe Lumo e prezantonte miun me të gjitha kafshët e tjera. Kafshët filluan të qeshnin me miqësinë e tyre të pazakontë, një elefant kaq i madh dhe një mi kaq i vogël.

Me kalimin e kohës, Lumo e kuptoi që miu nuk ishte aspak i rrezikshëm. Ai madje filloi të kënaqej me praninë e Pipit dhe e kuptoi që frika e tij nuk kishte arsye. Një ditë, Pip i tha, “Shiko, Lumo, tani që jemi miq, frika jote është zhdukur”.

Elefanti qeshi dhe ra dakord. Ai mësoi se nganjëherë frikat tona janë të pabaza dhe vetëm kur i përballojmë ato dhe i kuptojmë më mirë, ato zhduken.

Fëmijë të dashur, kjo histori na mëson se, pavarësisht sa të mëdhenj apo të vegjël jemi, të gjithë kemi ndonjë frikë brenda nesh. Por kur njihemi dhe kuptojmë më mirë atë që na frikëson, mund ta përballojmë dhe ta tejkalojmë. Dhe mbi të gjitha, miqësia mund të shfaqet në format më të pazakonta, edhe mes një elefanti dhe një miu!.

 

Miqësia në Lartësi, Piko dhe Giran

Në një pyll të largët, ku dielli gjithmonë ndriçonte mbi kurorat e pemëve të larta, jetonin dy miq të pazakontë, një mi i vogël dhe një gjirafë me qafë të gjatë.

Miu, i quajtur Piko, ishte gjithmonë kurioz dhe plot energji. Ai kishte dëshirë të madhe për të zbuluar botën përreth tij, por për shkak të madhësisë së tij të vogël, shumë gjëra ishin jashtë mundësive të tij. Një ditë, ndërsa po kërkonte ushqim midis barit të gjatë, ai takoi Giran, gjirafën e qetë dhe të urtë.

“Ç’bën këtu poshtë, Piko”? e pyeti Giran me një zë të butë, ndërsa përkulet për të parë më mirë mikun e tij të vogël.

“Po përpiqem të gjej frutat e shijshme të pyllit, por janë shumë lart për mua,” u përgjigj Piko me një fjalim të pikëlluar.

Giran, me zemrën e saj të madhe dhe me qafën e gjatë, kishte një ide të shkëlqyer. “Pse nuk ngjitesh mbi shpinën time? Unë mund të të çoj atje ku frutat janë më të ëmbla dhe më të pjekura”.

Pikoja u ndriçua nga gëzimi. “Faleminderit, Giran! Do të ishte një aventurë e mrekullueshme”!

Dhe kështu, Pikoja u ngjit mbi shpinën e gjatë të Giranit, ndërsa gjirafa e çoi atë në majat e pemëve, ku frutat ishin të mbushura me lëng dhe të ëmbla. Pikoja hëngri deri sa u ngop, ndërsa Giran hapi gojën dhe kafshoi disa gjethe të njoma.

Pasi u ngopën, të dy u ulën nën hijen e një peme të madhe. “Giran, tha Pikoja duke parë qiejt, me ty pranë, asgjë nuk duket e pamundur. Ti ke fuqi që unë nuk e kam, dhe unë kam kuriozitet që ti e dashuron. Bashkë jemi një ekip i pandalshëm”!

Giran qeshi butësisht. “Po, Piko. Mendoj se është bukuria e miqësisë sonë. Ne plotësojmë njëri-tjetrin në mënyra që askush nuk mund ta bëjë”.

Nga ai moment, Piko dhe Giran u bënë miqtë më të mirë të pyllit. Ata udhëtuan bashkë, eksploruan çdo cep të pyllit dhe ndihmuan njëri-tjetrin në çdo aventurë. Piko zbuloi botën nga një lartësi që kurrë nuk kishte menduar, ndërsa Giran mësoi nga Pikoja të gëzohej me gjërat e vogla dhe të ndihej i lumtur për çdo gjë të thjeshtë që jeta ofronte.

Dhe kështu, miu i vogël dhe gjirafa e madhe u bënë simboli i miqësisë së vërtetë, duke treguar se nuk është madhësia ajo që përcakton një mik të mirë, por zemra e madhe dhe dëshira për të ndihmuar njëri-tjetrin.