Bledar Koçi: Rrepet
Ishin plakur rrepet.
Po vdisnin një e nga një.
Çka kishin mbetur, të moçëm e ata, m’u qasën e u ulën këmbëkryq si gjyshër ndër mote…
Çdokush kish të vetën buzëqeshje.
Të njëjtat buzëqeshje që më çonin e më hidhnin përtej fëmijërisë sime të harruar..
Oh, ç’ngazëllim derdhej degëve hijerënda! Shtruan jatak fletëve tharë mbi gurë, e më gostitën me një kupë shushurimë nga grykë e përroit.
Ishin plakur rrepet..
Dikush rrënjëdalë më fliste plagët.
Të tjerë, tregonin të pathënat si t’ish e fundit herë nga e tyrja jetë.
I pazemër i lashë atje. Më përcollën me sy deri tutje.
U thinja në ikje… dhe ca më shumë dhimbjes. Asaj dhimbje a do t’i gjeja e t’i shihja përsëri.
Please follow and like us: