E priti agun në ballkon.

Vetem dy orë pas asaj qetësie madhështore

do të nderej dita mbi panjat e venitura, tymnajën

dhe  gënjeshtrat e domosdoshme.

Mban me vete kurajën dhe zhgërryhet në të tashmen.

Nuk ankohet.

Gjallërohet me pak.

Si zemrat e mëdha.

Fle me një gri ëngjëllore nëpër  shpirt.

Si dikush që e ka për detyrë të vuajë.

Rrallë e më rrallë i del një lot.

Nga historia e dhimbjes.

I moleps ditët dhe njerëzit me harenë, hovin shthurës

e të ndërkryer të të premteve.

Flet me pasion të tejdukshëm,

gazep të bërë zap e ngazëllim mallëngjyes.

Duket sikur nxjerr ajër xhungle nga thellësia e gjoksit.

Pushton me erosin superior të fustanit jakëmbyllur.

Është,

di të jetë më e madhe se çdo gjë që i ka ndodhur.

Të dëgjon me mendjen gjetkë.

Të shpërfill, si imazhin e një aksidenti të largët.

E paplagosshme të prek dorën me butësi jasemini.

Injoranca entuziaste,

tamburët dekorativë,

deliri i sinqertë

i peshqve në akuarium,

kaushet e hideve bërë me veprën e Hermann Hesse,

foshnja lënë me kakë të ngrohtë deri në kurriz,

nga e ëma tik-tokse,

ose ndryshe momente të agonisë së kulluar në Vendin tim….