Çajup Kajtazi: Në heshtjen e shiut

Poezia e Çajup Kajtazit, “Në heshtjen e shiut”, sjell një përshkrim të fuqishëm dhe melankolik të një dite me shi, të ngarkuar me nostalgji. Ajo ndërton një peizazh të brendshëm emocional ku qetësia e qytetit dhe heshtja e natyrës janë në kontrast me ndjesitë e përndezura të kujtimeve të së kaluarës. Shiut, element kryesor i poezisë, i është dhënë roli i një rrëfyesi të heshtur, që ngjall ndjenjën e vetmisë, humbjes dhe kalimit të kohës.

Në këtë poezi, ndjejmë peshën e vetmisë dhe izolimit përmes elementëve të thjeshtë, si filxhani i kafesë që ngroh vetëm duart, jo shpirtin, dhe shija e saj që mbart hidhësinë e kujtimeve të largëta. Poezia kulmon me një varg të thellë që përshkruan ndjenjat e të qenit i lidhur me një të kaluar që ka humbur, simbolizuar nga puthja e ftohtë e një dashurie të tretur në heshtje. Muzika që vjen nga sfondi i shton një dimension tjetër, duke e përforcuar ndjesinë e një bote që shkon drejt një fundi të qetë, por të përjetshëm.

Kajtazi, me këtë poezi, krijon një lidhje mes botës së jashtme dhe botës së brendshme të njeriut, duke përdorur shiun si metaforë për pastrimin e shpirtit nga kujtimet dhe për reflektimin mbi kalueshmërinë e jetës. Teksti ndriçon me një ndërthurje të ndjenjës së thellë dhe gjuhës së pasur, duke sjellë një vepër të fuqishme dhe klasike që mbart një universalitet emocional.

NË HESHTJEN E SHIUT

Shi, mbi pëlhurën e tokës së ftohtë,

Si një himn i harruar, bie pa zhurmë,

E unë, përhumbur mes stuhisë së kujtimeve,

Rri e shikoj botën që tretet në heshtje.

Ujërat rrjedhin mbi kalldrëmet e vjetra,

Si lotët e një kohe të largët,

Qyteti, përtej asaj që shoh, fsheh një tjetër fytyrë,

Një fytyrë dikur të ndritur, tashmë të venitur në kujtesë.

Filxhani në dorë ngroh duart e ftohta,

Por jo shpirtin, që endet në vetmi,

Shija e kafesë bart një ndjenjë të hidhur,

Si një puthje e fundit e një dashurie që s’do të kthehet më.

Muzika që vjen nga diku, është veç jehona e ditëve të humbura,

Një lamtumirë që fal shpirtit dhembje e paqe njëkohësisht.

Kjo ditë e shiuar mban një mall të thellë, të pavdekshëm,

Dhe unë, në mes të saj, jam veç një kujtim i gjallë që endet.

Horizonti tretet mes reve të trazuara,

E bashkë me të shkojnë ëndrrat e pakapshme,

Shi, ti flet me zërin e së kaluarës,

E unë të dëgjoj në çdo pikë që prek zemrën.