Poezi nga Nurie Emrullai

ËNDËRR E QEPUR KEQ

Njeriu u hodh në këtë botë

prej një ëndrre të shtrembëruar,

se një qosh i saj nuk qe qepur për qielli,

andaj njeriu pa dritën,

atë dritën e famshme që gjithë

thonë “në fund të tunelit”.

Nuk qe tunel ai, jo,

por qe qafë mitre

e cila qe hapur veç 5-së cm

sa të pillte ëndrra ëndrrën,

por njëra u qep keq,

e dikush besoi njëmend në dritën e fundit,

dhe volli veten jashtë.

***

DITË VJESHTE

Fund shtatori,

rrezet e fundit të diellit po lahen në shi,

rrëzohen manaferrat e pjekura…

Se si lëviz era e pantonimojnë degët e lisave

të cilat luajnë shfaqjen e pasditës mbi

murin e dhomës sime…

Shpesh më kalojnë nëpër duar dhe me kërshëri ngjis fytyrën mbi pllakën e heshtjes.

Poezitë e Borhesit herë zgjohen e herë flejnë mbi shtrat,

që thonë gjithçka që po shtrydhem ta them,

këtë shtator…

Atëherë qesh me vete

për pavdekësinë tonë.

Ditët kalojnë duke u matur me stinë,

java fillon me të hënë dhe të nesërmen

vjen e diela.

Këto s’janë çudi të botës,

por janë shqetësime të ditëve tona

njerëzore që koha më s’na del.

Sa më shumë që shtohen vitet,

aq më shpejt vjen nata,

e kjo s’përbihet,

tani prej prindërve,

e unë jam e paftyra që po e lë këtu…/exlibris.al