Cikël poetik nga Milazim Krasniqi
“OJ SHQIPNI MOS THUEJ MBAROVA”
Ata nisen me radhë në kohë të caktuar
Për në Malme për në Oslo
Për në Helsinki
Të mbushur spic gra e fëmijë
Që nën ritmet e këngës
Oj Shqipni mos thuej mbarova
Përshëndesin me lot në sy
Derisa rrotat e autobusëve si gurë mulliri
Bëjnë rrotullimet e para
Si gurët që bluajnë kokrra gruri
Edhe statujës i ther në shpirt
Kjo ikje e përjetshme
E shndërruar në humnerë
Nëpër mijëvjeçarë
Po kjo këngë në ikje
Ngjizur me lot e me harrim ç’duhet
Farsë e vajtimit shqiptar.
KUR QENI CIATË
Këtë mëngjes edhe Agimi
Ia ktheu shpinën shtëpisë
Kthesa e fundit e përbiu
Si akulli që çahet papritur
Nëpër oborrin e shtëpisë
Ende enden hije
Babai, nëna dhe motra
Si aktorë në një dramë
Po hapat e tyre s’ndihen
Ata shkelin mbi plagë
Vetëm qeni i lidhur në stelë
Ciatë ciatë ciatë
Me putra gërvish dheun
E sikur thotë
Ç’arsye kam më shumë unë
Ta ruaj atdheun.
PRAPA MBETET ZBRAZTËSIRA
Si një shtjellë para sysh
Po më shpërbëhet atdheu
Fëmijë që s’kuptojnë ku i shpiejnë
Tek i veshin me ngut
Gra anemike
Që duan të ikin kudoqoftë
Nga vetja
Dhe burra zëçjerrë
Që dridhen si fotografia në ekran
Kur antenat i dridh stuhia
Si një shtjellë para sysh
Po më shpërbëhet shpirti
Prapa mbetet zbraztësira
Në formë përfytyrimi për pishën
Që kur përplaset ah kur përplaset
Bën një përpjekje të ngrihet
Dhe ashtu e bën absolut
Kuptimin për vdekjen
TERAPI ME QUKAPIKË
Ishte një ëndërr me shumë qukapikë
Që çukisnin tak tak tak
Nëpër trungjet e ajrit të rralluar
Njëri bënte ç’bënte e më çukiste në ballë
Tak tak tak miqësisht
Është ora ta pish një tablet Histazol
Tak tak tak në tru si mbi dru
Në dhe të huaj
DIMËR NË ZEMËR
Një nënë e shikon diellin
Në të perënduar
Se nga ç’zonë e zemrës
Dhembja si ngjyrë i derdhet
Në formë të së folmes përçart
Ku je në këtë cast humneror
O bir nëna të pastë
Në oborr hije dhe mungesë
Si një dalmatikë dridhen
Ndërsa larg në hapësirë
Një plym kojrilash
Paralajmërojnë dimrin e gjatë
O Zot
Ç’parathonë këto shigjeta kojrilash
Për Lanskrunën e largët.
DALJA E ATDHEUT EDHE NGA ËNDRRAT
Më pare kjo ishte vatër
Ku shtrohej tryeza e kënga
Ku rriteshin fëmijë
Thureshin ëndrra
Një Fitore, një Ilir, një Shpresë
Dhe një Atdhe i vogël
Ata janë tash diku në Kirunë
Janë bërë më të brishtë
Më apatikë
Dhe në ëndrra u futen me përdhunë
Shkretëtira të bardha
Atdheun s’ua kujton as gjëmë
Madje as këtë vatër
Me themele që mbahen
Mbiemrat e tyre ndër shekuj
KËNGË RIATDHESIMI
Marrin udhët djemtë natën
Nëpër hone cytanike eksodi
Në çdo hap shkelin mbi mandatën
Dridhen ata dhe dridhet globi
Ua ndjellin kthimin nënat
Duke u hedhur ujë thëngjijve
Ikin të premtet e të hënat
Me kujet e kulmeve të shtëpive
Po ata një ditë do të kthehen
Të dëshëruar e me shpirtin plot
Mall e dashuri këtu të prehen
Ndihi në këtë rrugë o Zot
(Nga libri “Dalja e atdheut edhe nga ëndrrat).